Sei punti per una piattaforma di unità rivoluzionaria per l'oggi

النقاط الست التي تشكل القاعدة الأساسية لعمل الثوريين في وقتنا الحاضر

Шесть пунктов современной платформы революционного единства

Έξι σημεία για μια πλατφόρμα επαναστατικής ενότητας σήμερα

현 시기 혁명가연합 6대정강

آج کے عہد میں انقلابی اتحاد کے پلیٹ فارم کے لئے چھ نقاط

Günümüzde devrimci birligi kurmayi saglayacak 6 önemli Nokta

Sechs Punkte für eine Plattform der revolutionären Einheit heute

שש נקודות לפלטפורמה לאחדות  מהפכנית ביתקופה זו

 

 

 

A Proposal from the Revolutionary Communist International Tendency (RCIT), February 2018, www.thecommunists.net

 

 

 

 

We are living in a world of rapidly accelerating contradictions and sudden turns. As capitalism is decaying, the capitalist robbers try to raise their wealth by aggressively attacking the working class and the oppressed, by increasingly destroying the environment and, at the same time, by aggravating their rivalry against each other. The survival of humanity is endangered with the uncontrolled climate change and the accelerating rivalry between the Great Powers which creates the danger of an imperialist World War III. This is why we say that the alternative is “Socialism or Stone Age!”

 

This dramatic situation makes the organized struggle for socialism more necessary than ever. This means that the working class and the oppressed must have a party dedicated to the international struggle for a socialist future!

 

In our opinion, it is highly urgent that revolutionaries all over the world immediately start collaborating in laying the foundations for a principled unification, so that we drive forward the process of creating a new Revolutionary World Party with stronger forces. The starting point for the creation of such a party has to be agreement on the most important issues of the global class struggle. The Revolutionary Communist International Tendency (RCIT) considers the following issues as such programmatic keystones in the present political phase:

 

 

 

1) Recognition of the Accelerating Rivalry between the Imperialist Great Powers – the US, EU, Japan, Russia and China

 

It is only possible to understand the driving dynamic of the present period of capitalist crisis and to take a correct position if one recognizes the imperialist character not only of the US, EU and Japan but also of the new emerging powers, Russia and China. Only on such a basis is it possible to arrive at the only correct, anti-imperialist program on this issue – proletarian internationalism and revolutionary defeatism, i.e., the perspective of consistent struggle of the working class independent of and against all imperialist powers. This means that revolutionaries refuse to lend support to any Great Power in inter-imperialist conflicts under the slogan “The main enemy is at home!”

 

A similar approach is necessary when India enters into a conflict with imperialist China, as India – a non-imperialist regional power – acts under such circumstances as a proxy for US imperialism.

 

Those who fail to recognize the reactionary and imperialist character of these Great Powers will inevitable fail to take a consistent anti-imperialist, i.e. Marxist, line and will end up, consciously or unconsciously, supporting one or the other imperialist camp as a “lesser evil”.

 

 

 

2) Consistent Struggle against Imperialism and for the Liberation of the Oppressed People

 

Revolutionaries stand for the defeat of imperialist states and their proxies in any conflict with forces representing oppressed people and for the military victory of the latter without, at the same time, giving any political support to the non-revolutionary leadership of the oppressed (e.g., petty-bourgeois Islamists, nationalists). This is true both in domestic conflicts (e.g., against an oppressed nation like the Chechen people in Russia or the East Turkestanis/Uyghurs in China) as well as in wars abroad (e.g., North Korea, Afghanistan, Syria, Mali, Somalia). Such an approach is not only valid in the countries of the South but also in cases of national oppression and discrimination inside the old imperialist states (e.g. Blacks and Native Americans in the U.S.; Catalonia’s struggle for independence against the imperialist Spanish State.)

 

Likewise, revolutionaries have to fight for Open Borders in the imperialist countries and for full equality for national minorities and for migrants (e.g. citizenship rights, language, equal wages).

 

Furthermore, revolutionaries refuse to lend support to one imperialist camp against another in any given conflict (e.g., Brexit vs. EU; Clinton vs. Trump).

 

Those who fail to support the popular struggles against oppression, referring to their bad leaderships as an excuse, desert the class struggle as it concretely takes place today and hence leave the camp of the working class and oppressed.

 

 

 

3) Continuing the Revolutionary Struggle in the Middle East and North Africa against Reactionary Dictatorships, Imperialism and Zionism

 

The mass popular uprisings in Palestine, Tunisia, Iran, Syria, Egypt, Yemen, Sudan and other countries have been the most important and progressive class struggle development so far since the beginning of the new historic period in 2008. True, given the lack of a revolutionary leadership, the masses have suffered a number of terrible defeats – like the coup d’état of General al-Sisi in Egypt in July 2013, or the ongoing slaughter of the Syrian people at the hands of Assad and his foreign backers. However, the revolutionary process is continuing. This is reflected in the ongoing popular resistance in Palestine, Syria, Yemen, Egypt, etc as well as its spreading to new countries like Tunisia, Iran, Sudan and Morocco. The Palestinian and international mass movement provoked by Trump’s decision to recognize Jerusalem as Israel’s capital opens a new chapter of the revolutionary struggle against the imperialist powers and against the Zionist Apartheid state and for the creation of a single Palestinian state from the river to the sea (a “Free, Red Palestine”). The spontaneous popular uprisings in Tunisia as well as in Iran against the capitalist regime show that the revolutionary wave in the Middle East might be revived and spreads even to non-Arab countries. Authentic revolutionary forces must give unconditional support to these popular struggles against dictatorships and reactionary forces, without giving any political support to their non-revolutionary leaderships (e.g., petty-bourgeois Islamists and nationalists).

 

Those “socialists” who have failed to support the Arab Revolution since 2011 or who declare it as already finished and defeated, prove to be socialists and democrats only in words but not in deeds.

 

Revolutionaries oppose any reactionary war between regional power (e.g. Saudi Arabia, UAE, Iran, Egypt, Sudan, Ethiopia, etc.). They will determine their revolutionary tactics in any given war by analyzing the concrete character of the war and its political background as well as the role of imperialist powers (in particular the U.S., Russia, China) in it.

 

 

 

4) Revolutionary Struggle against Reactionary Attacks on Democratic Rights

 

Revolutionaries can only serve the interests of the working class and the oppressed if they are able to recognize the class enemy and to mobilize against it. Thus they must consistently fight against all reactionary dictatorships and corrupt and authoritarian pseudo-democracies (e.g. Syria, Togo, Kenya, Democratic Republic of Congo, Zimbabwe), against all forms of national and racial oppression (e.g. indigenous people in Latin America, Rohingya in Myanmar, African slaves in Libya), against all coup d’états (e.g. Egypt 2013, Thailand 2014, Brazil 2016) and against all authoritarian attacks (e.g. state of emergency in France since 2015).

 

All those who fail to recognize and to fight against these reactionary attacks but rather support them or take a neutral position, are traitors of the working class. Between them and us is a line of blood!

 

 

 

5) Application of the United Front Tactic in all Mass Struggles

 

Revolutionaries oppose all forms of sectarianism which refuses participation in mass struggles under the pretext of their non-revolutionary leaderships. Instead they apply the united front tactic in the struggles of the workers and peasants led by reformist or populist forces (e.g., trade unions, mass organizations of the peasants and the urban poor, but also political parties like PT, CUT, MST in Brazil; CGT, CTA, FIT in Argentina; MORENA in Mexico; Islamists in Egypt; rebels in Syria; EFF in South Africa; SYRIZA in Greece before 2015, PODEMOS, Basque and Catalan nationalists in the Spanish State). Such an orientation must be combined with a consistent struggle against all forms of popular-frontism and petty-bourgeois populism, and for the breaking of workers and peasants away from these non-revolutionary leaderships and to advance the formation of an independent and revolutionary Workers’ Party.

 

Those who fail to apply the united front tactic in such mass struggles, render their support for these struggles to an abstract statement without any concrete meaning.

 

 

 

6) Start Building a Revolutionary World Party Now!

 

The struggle for repelling the reactionary offensive of the ruling class and for the liberation of the working class and the oppressed can only succeed if it is combined with the struggle for the socialist revolution. This means nothing less than taking power by the working class and the oppressed and the overthrow and expropriation of the capitalist class so that the road towards socialism will be opened. History teaches us that all struggles of the masses for liberation will ultimately end in failure if they are not led by a revolutionary party. Such a party should organize the most politically conscious and dedicated fighters of the working class and oppressed, it must be free of any bureaucratic degeneration; and it must exist as an international party in order to avoid the dangers of national-centeredness.

 

Hence we call upon all organizations and activists which honestly strive towards the creation of a new Revolutionary World Party to join forces on the basis of these programmatic keystones. Concretely, the RCIT proposes that revolutionaries constitute a Joint Contact Committee in order to politically prepare and organize an International Conference which will discuss concrete steps to advance the formation of a Revolutionary World Party. The RCIT is committed to serious discussions and the closest possible collaboration with all forces who share such an outlook.

 

 

 

 

A cura della Tendenza Comunista Rivoluzionaria Internazionale (RCIT), Febbraio 2018, www.thecommunists.net

 

 

 

Viviamo in un mondo segnato da contraddizioni in rapida accelerazione e da svolte improvvise. Nell'epoca del capitalismo declinante, i rapinatori capitalisti cercano di aumentare il loro benessere con l'attacco aggressivo alla classe lavoratrice e agli oppressi, con la distruzione sempre maggiore dell'ambiente e, allo stesso tempo, con l'acutizzazione della loro rivalità reciproca. La sopravvivenza dell'umanità è messa in pericolo dal cambiamento climatico fuori controllo e dall'accelerazione dello scontro tra le grandi potenze, che crea il pericolo di una Terza Guerra Mondiale imperialista. Ecco perché diciamo che l'alternativa è: "socialismo o età della pietra!"

 

Questa drammatica situazione rende la lotta organizzata per il socialismo più necessaria che mai. Ciò significa che la classe lavoratrice e gli oppressi devono dotarsi di un partito impegnato nella lotta internazionale per un futuro socialista!

 

A nostro avviso, è estremamente urgente che i rivoluzionari di tutto il mondo inizino a collaborare immediatamente nel gettare le basi per una unificazione sulla base di principi, così da far avanzare il processo di creazione di un nuovo partito rivoluzionario mondiale dotato di maggiori forze. Il punto iniziale per la creazione di un tale partito dev'essere l'accordo sulle più importanti questioni della lotta di classe mondiale. La Tendenza Rivoluzionaria Comunista Internazionale (Revolutionary Communist International Tendency, RCIT) considera le seguenti questioni come punti programmatici fondamentali nella fase politica attuale:

 

 

 

1) Riconoscimento della rivalità crescente fra le grandi potenze imperialiste - USA, UE, Giappone, Russia e Cina

 

È possibile comprendere le dinamiche che guidano il periodo attuale della crisi capitalistica, e prendere una corretta posizione, solamente se si riconosce il carattere imperialista non solamente degli USA, dell'UE e del Giappone, ma anche delle nuove potenze emergenti, Russia e Cina. Solamente su questa base è possibile arrivare all'unico programma corretto e antimperialista su questo problema: l'internazionalismo proletario e il disfattismo rivoluzionario, cioè la prospettiva di una coerente lotta della classe lavoratrice indipendente da e contro tutte le potenze imperialiste. Ciò significa che i rivoluzionari rifiutano di dare sostegno a qualsiasi grande potenza all'interno di conflitti inter-imperialistici, all'insegna dello slogan "Il nemico principale è in casa nostra!"

 

Un tale approccio è necessario quando ad esempio l'India entra in conflitto con la Cina imperialista, dal momento che l'India - una potenza regionale non-imperialista - agisce in tali circostanze come tramite dell'imperialismo USA.

 

Coloro che mancheranno nel riconoscere il carattere reazionario e imperialista di queste grandi potenze, inevitabilmente mancheranno nell'assumere una conseguente linea antimperialista, cioè marxista, e finiranno, consapevolmente o inconsapevolmente, per appoggiare l'uno o l'altro campo imperialista come "male minore".

 

 

 

2) Lotta coerente contro l'imperialismo e per la liberazione dei popoli oppressi

 

I rivoluzionari sostengono la sconfitta degli Stati imperialisti e dei loro Stati rappresentanti in ogni conflitto con forze che rappresentino i popoli oppressi, e sostengono la vittoria militare di queste ultime senza, allo stesso tempo, dare alcun sostegno politico alle leadership non rivoluzionarie degli oppressi (come ad esempio quelle piccolo-borghesi, islamiste, nazionaliste). Questo vale sia nei conflitti interni (come ad esempio contro una nazione oppressa come il popolo ceceno in Russia, o nel caso del Turkestan Orientale/Uiguristan in Cina) sia nelle guerre esterne (Nord Corea, Afghanistan, Siria, Mali, Somalia). Questa impostazione è valida non solamente nel caso dei paesi del Sud del mondo, ma anche nei casi di oppressione nazionale e discriminazione all'interno dei vecchi Stati imperialisti (neri e nativi americani negli USA; lotta per l'indipendenza della Catalogna contro lo Stato spagnolo imperialista).

 

Allo stesso modo, i rivoluzionari devono battersi per l'apertura delle frontiere nei paesi imperialisti e per la piena parità fra le minoranze nazionali e i migranti (diritti di cittadinanza, lingua, parità di salari).

 

Inoltre, i rivoluzionari rifiutano il loro sostegno a un campo imperialista in opposizione ad un altro in ogni conflitto esistente (Brexit vs UE; Clinton vs Trump).

 

Coloro che non sostengono le lotte popolari contro l'oppressione, con il pretesto delle loro cattive direzioni, disertano la lotta di classe così come essa concretamente ha luogo oggi, e quindi abbandonano il campo della classe lavoratrice e degli oppressi.

 

 

 

3) Proseguimento della lotta rivoluzionaria nel Medio Oriente e nel Nord Africa contro le dittature reazionarie, l'imperialismo e il sionismo

 

Le sollevazioni popolari di massa in Palestina, Tunisia, Iran, Siria, Egitto, Yemen, Sudan e in altri paesi sono state il più importante e progressivo sviluppo della lotta di classe fin dall'inizio del nuovo periodo storico apertosi nel 2008. Certamente, data la mancanza di una direzione rivoluzionaria, le masse hanno sofferto una serie di terribili sconfitte - come il colpo di stato del generale al-Sisi in Egitto nel luglio 2013, o la perdurante carneficina del popolo siriano per mano di Assad e dei suoi sostenitori internazionali. Ma comunque il processo rivoluzionario sta continuando. Esso si riflette nella resistenza popolare ancora in corso in Palestina, in Siria, in Yemen, in Egitto, etc., così come nel suo diffondersi in nuovi paesi, come Tunisia, Iran, Sudan e Marocco. ll movimento di massa palestinese e mondiale provocato dalla decisione di Trump di riconoscere Gerusalemme come capitale di Israele apre un nuovo capitolo della lotta rivoluzionaria contro le potenze imperialiste e contro lo Stato di apartheid sionista, e per la creazione di una Palestina unificata in un unico stato dal fiume al mare (una "libera e rossa Palestina"). Le sollevazioni popolari spontanee in Tunisia, così come in Iran, contro i loro regimi capitalisti, mostrano che l'ondata rivoluzionaria nel Medio Oriente può rigenerarsi e diffondersi anche in paesi non arabi. Le forze autenticamente rivoluzionarie devono dare sostegno incondizionato a queste lotte popolari contro dittature e forze reazionarie, senza dare nessun sostegno politico alle loro dirigenze non rivoluzionarie (piccolo-borghesi, islamiste, nazionaliste).

 

Quei "socialisti" che hanno mancato di sostenere la Rivoluzione araba fin dal 2011, o che la dichiarano già conclusa e sconfitta, dimostrano di essere socialisti e democratici solo a parole, ma non nei fatti.

 

I rivoluzionari si oppongono ad ogni guerra reazionaria fra poteri regionali (Arabia Saudita, Emirati Arabi Uniti, Egitto, Sudan, Etiopia, etc.). Essi determineranno la loro tattica rivoluzionaria in ogni specifico conflitto analizzando il carattere concreto della guerra, il suo quadro politico e il ruolo delle potenze imperialiste (in particolare USA, Russia e Cina) in essa.

 

 

 

4) Lotta rivoluzionaria contro gli attacchi reazionari ai diritti democratici

 

I rivoluzionari possono servire gli interessi della classe lavoratrice e degli oppressi solamente se sono in grado di riconoscere il nemico di classe e di mobilitarsi contro di esso. Perciò essi devono costantemente lottare contro tutte le dittature reazionarie e contro le pseudo-democrazie corrotte e autoritarie (Siria, Togo, Kenya, Repubblica Democratica del Congo, Zimbabwe), contro tutte le forme di oppressione nazionale e razziale (ad esempio i popoli indigeni in America Latina, il popolo Rohingya in Myanmar, gli schiavi africani in Libia), contro tutti i colpi di stato (Egitto 2013, Thailandia 2014, Brasile 2016) e contro tutti gli attacchi autoritari (stato d'emergenza in Francia dal 2015).

 

Tutti coloro che non riconoscono e non combattono contro questi attacchi reazionari, ma piuttosto li sostengono o prendono una posizione neutrale, sono traditori della classe operaia. Fra essi e noi c'è una linea di sangue che ci divide!

 

 

 

5) Applicazione della tattica del fronte unico in tutte le lotte di massa

 

I rivoluzionari si oppongono a tutte le forme di settarismo che rifiutano la partecipazione alle lotte di massa con il pretesto delle loro direzioni non rivoluzionarie. Al contrario, essi applicano la tattica del fronte unico nelle lotte operaie e contadine guidate da forze riformiste o populiste (sindacati, organizzazioni di massa dei contadini e delle popolazioni povere urbane, ma anche partiti, come il PT, CUT, MST in Brasile; CGT, CTA, FIT in Argentina; MORENA in Messico; gli islamisti in Egitto; i ribelli in Siria; EFF in Sudafrica, SYRIZA in Grecia prima del 2015; Podemos, i nazionalisti baschi e catalani nello Stato spagnolo). Tale orientamento dev'essere combinato con una costante lotta contro tutte le forme di fronte-popolarismo e di populismo piccolo-borghese, per la rottura dei lavoratori e delle masse contadine con queste direzioni non rivoluzionarie, e per avanzare nella formazione di un partito dei lavoratori indipendente e rivoluzionario.

 

Coloro che non comprendono l'applicazione della tattica del fronte unico in queste lotte di massa rendono il loro sostegno a queste lotte un'affermazione astratta senza alcun significato concreto.

 

 

 

6) Iniziare ora la costruzione di un partito rivoluzionario mondiale!

 

La lotta per respingere l'offensiva reazionaria della classe dominante e per la liberazione della classe lavoratrice e degli oppressi può avere successo soltanto se è unita alla lotta per la rivoluzione socialista. Ciò significa nient'altro che la presa del potere da parte della classe lavoratrice e degli oppressi, e il rovesciamento e l'espropriazione della classe capitalista al fine di aprire la strada al socialismo. La storia ci insegna che tutte le lotte di liberazione delle masse finiranno per essere sconfitte se esse non sono guidate da un partito rivoluzionario. Un tale partito deve organizzare i più coscienti e impegnati combattenti della classe operaia e degli oppressi, dev'essere libero da ogni degenerazione burocratica; e deve esistere in quanto partito internazionale per evitare i pericoli di una centratura nazionale.

 

Pertanto, facciamo appello a tutte le organizzazioni e i militanti che lottano sinceramente per la creazione di un nuovo partito rivoluzionario mondiale ad unire le forze sulla base di questi assi programmatici. Nel concreto, la RCIT propone che i rivoluzionari costituiscano un Comitato di contatto unificato in modo da preparare politicamente e organizzare una Conferenza internazionale che discuterà i passi concreti per avanzare nella formazione di un partito rivoluzionario mondiale. La RCIT si impegna alla discussione seria ed alla collaborazione più stretta possibile con tutte le forze che condividono questa prospettiva.

 

 

 

 

Проект “Революционной коммунистической интернациональной тенденции”, февраль 2018, www.thecommunists.net

 

 

 

 

Мы живем в мире нарастающих противоречий и внезапных резких изменений. Сейчас, в эпоху упадка капитализма, капиталистические грабители пытаются увеличить свое богатство, нападая на рабочий класс и угнетенных, грабительски разрушая окружающую среду и, в то же самое время наращивая взаимное противостояние друг с другом. Выживание человечества находится под угрозой из-за неконтролируемого изменения климата и растущего противостояния между “великими” державами (империалистическими силами), создающего угрозу империалистической третьей мировой войны. Вот почему мы говорим, что мы стоим перед выбором: «социализм или варварство!».

 

Все это делает организованную борьбу за социализм еще более необходимой, чем когда-либо раньше. И поэтому у рабочего класса и угнетенных должна быть партия, ведущая всемирную борьбу за социалистическое будущее!

 

Мы считаем крайне важным, чтобы революционеры всего мира уже сейчас начали сотрудничать с целью создания основ для принципиального объединения, чтобы объединение сил ещё больше способствовало процессу создания новой всемирной революционной партии. Началом создания такой партии должно стать принципиальное согласие по самым важным вопросам глобальной классовой борьбы. На данном этапе революционная коммунистическая интернациональная тенденция (РКИТ) считает существенными для программы следующие пункты:

 

1) Признание нарастания противоречий между “великими” державами (империалистическими силами) — США, ЕС, Японией, РФ и КНР.

 

Понять современную динамику развития капиталистического кризиса и занять правильную позицию можно только тогда, когда будет понят империалистический характер не только США, ЕС и Японии, но и восходящих сил - РФ и КНР. Только на этой основе можно прийти к правильной антиимпериалистической программе — пролетарскому интернационализму и революционному пораженчеству, то есть к перспективе последовательной независимой борьбы рабочего класса против всех империалистических сил. Революционеры должны отказываться от какой-либо поддержки “великим” державам (империалистическим силам) в межимпериалистических конфликтах и выступать под лозунгом: «Главный враг - в своей стране!»

 

Именно такой подход необходим, в случае конфликта Индии с империалистическим Китаем, поскольку Индия - это неимпериалистическая региональная сила, играющая роль посредника для империализма США.

 

Те, кто не способны признать реакционный и империалистический характер “великих” держав (империалистических сил), не смогут принять последовательную антиимпериалистическую, марксистскую линию. В результате они неизбежно придут неосознанно или сознательно к поддержке того или иного империалиста под предлогом “меньшего зла”.

 

2) Последовательная борьба с империализмом за освобождение угнетенных народов

 

Революционеры стоят за поражение империалистических государств и их представителей в любом конфликте с силами, представляющими угнетённых и за военную победу последних, но в то же время не оказывая политической поддержки их нереволюционному руководству (мелкобуржуазным исламистам, националистам). Такой подход верен как для внутренних конфликтов (чеченцы в РФ или народы восточного Туркестана / Уйгуры в КНР), так и для заграничных войн (Северная Корея, Афганистан, Сирия, Мали, Сомали). Это остаётся актуальным не только для стран мирового Юга, но и для случаев национального угнетения и дискриминации в старых империалистических странах (негры и коренное население Америки в США, борьба за независимость каталонцев в империалистической Испании).

 

Также революционеры должны бороться за открытые границы империалистических стран и за полное равенство для национальных меньшинств и мигрантов (права на гражданство, язык, равные заработные платы).

 

Кроме того, революционеры отказываются поддерживать один империалистический лагерь против другого в любом конфликте (Брексит против ЕС, Клинтон против Трампа).

 

Те, кто не способен поддерживать массовую борьбу против угнетения, кивая при этом на её плохое руководство, отходят от классовой борьбы, поскольку эта борьба идёт прямо сейчас, и в результате они покидают сторону рабочего класса и угнетенных.

 

3) Продолжение революционной борьбы против реакционных диктатур, империализма и сионизма на Ближнем Востоке и Северной Африке

 

Массовые восстания в Палестине, Тунисе, Иране, Сирии, Египте, Йемене, Судане и других странах стали самым важным и прогрессивным развитием классовой борьбы с начала нового исторического периода, начавшегося с кризиса 2008 года. Правда, из-за отсутствия революционного руководства массы пострадали от ряда ужасных поражений, таких как государственный переворот генерала ас-Сиси в Египте в июле 2013 года или продолжающаяся бойня сирийских масс от рук Асада и его зарубежных покровителей. Тем не менее, революционные процессы в Африке и на Ближнем востоке продолжаются. Это проявляется как в продолжающемся массовом сопротивлении в Палестине, Сирии, Йемене, Египте и других странах, так и в распространении волнений на новые страны, такие как Тунис, Иран, Судан и Марокко. Палестинское и международное массовое движение, вызванные признанием Трампом Иерусалима столицей Израиля, открывает новую главу революционной борьбы против империализма и сионистского государства апартеида за создание единого палестинского государства от реки до моря («Свободная и красная Палестина»). Стихийные народные восстания против капиталистического режима в Тунисе и Иране показывают, что революционная волна на Ближнем Востоке может возродиться и распространиться и на неарабские страны. Настоящие революционеры должны оказать безусловную поддержку этой массовой борьбе с диктатурами и реакциоными силами, но без какой-либо политической поддержки их нереволюционному руководству (например, мелкобуржуазным исламистам и националистам).

 

Те так называемые «социалисты», что с 2011 года не смогли поддержать арабскую революцию или считают её уже завершённой и проигранной, демонстрируют то, что они являются социалистами и демократами только на словах, а не на деле.

 

В то же самое время революционеры противостоят любой реакционной войне между региональными силами (например, Саудовской Аравии, ОАЭ, Ирану, Египту, Судану, Эфиопии и др.). Они должны вырабатывать свою тактику в любой конкретной войне как на основе анализа конкретного её характера и политического фона, так и на роли, которую в них играют империалисты (в частности, США, РФ и КНР).

 

4) Революционная борьба против реакционных атак на демократические права

 

Революционеры только тогда могут служить интересам рабочего класса и угнетенных, когда они способны распознать классового врага и мобилизовать массы против него. Поэтому они должны последовательно бороться против всех реакционных диктатур, коррумпированных и авторитарных псевдодемократий (например, в Сирии, Того, Кении, Демократической Республике Конго, Зимбабве), против всех форм национального и расового угнетения (например, коренных народов Латинской Америки, рохинья в Мьянме, африканских рабов в Ливии), против всех государственных переворотов (путчей) (например, в Египете в 2013, в Таиланде в 2014, в Бразилии в 2016) и против всех нападений на демократические права (например, чрезвычайное положение во Франции, введённое в 2015 году).

 

Все те, кто не способен увидеть и бороться с этими реакционными атаками правящего класса, и вместо этого предпочитают поддерживать их или занимать нейтральную позицию, являются предателями рабочего класса. Нас разделяет с ними кровавая полоса!

 

5) Применение тактики единого фронта к массовой борьбе

 

Революционеры противостоят всем видам сектантства, связанным с отказом от участия в массовой борьбе под тем предлогом, что она возглавляется нереволюционным руководством. Вместо этого они применяют тактику единого фронта в борьбе рабочего класса и крестьян, возглавляемой реформистами и популистами (например, профсоюзами, массовыми организациями крестьян и городской бедноты, и политическими партиями: Партией трудящихся, Профсоюзным центром (CUT) и Движением безземельных крестьян в Бразилии, Всеобщей конфедерацией труда, Центральным профсоюзом (CTA) и Рабочим левым фронтом (FIT) в Аргентине, Движением национального возрождения (MORENA) в Мексике, исламистами в Египте, повстанцами в Сирии, Борцами за экономическую свободу (EFF) в Южной Африке, Коалицией радикальных левых (СИРИЗА) в Греции до 2015 года, Подемос, баскскими и каталонскими националистами в Испании). Подобная тактика должна сопровождаться последовательной борьбой против всех форм “надклассового” народного фронта и мелкобуржуазного популизма, и выступать за отрыв рабочих и крестьян от нереволюционного руководства, и за шаги к созданию независимой революционной рабочей партии.

 

Те, кто окажется неспособен применить тактику единого фронта в подобных массовых движениях, сведут свою поддержку этой борьбы к абстрактным заявлениям, лишённым какого-либо конкретного смысла.

 

6) Начать создание всемирной революционной партии сейчас!

 

Борьба с реакционным наступлением правящего класса и за освобождение рабочего класса и угнетенных может быть успешной только когда она совмещена с борьбой за социалистическую революцию. Это означает ни что иное, как захват власти рабочим классом и угнетёнными, свержение и экспроприацию класса капиталистов с тем, чтобы открыть дорогу к социализму. История говорит нам, что любая освободительная борьба масс, в конечном счете, будет проиграна, если она не будет возглавлена революционной партией. Такая партия должна организовывать самых политически сознательных и преданных борцов из рабочего класса и угнетенных, она должна быть лишена какого-либо бюрократического вырождения и должна быть международной, с тем, чтобы избежать опасностей национальной ограниченности.

 

Поэтому мы призываем все организации и всех политических активистов, искренне стремящихся к созданию новой революционной всемирной партии, объединить свои силы на основе этих программных пунктов. В частности, РКИТ предлагает создать совместный контактный комитет для того, чтобы политически подготовить и организовать международную конференцию на которой будут обсуждаться конкретные шаги по направлению к созданию революционной всемирной партии. РКИТ стремится к серьезным дискуссиям и максимально возможному сотрудничеству со всеми силами, разделяющими эту перспективу.

 

РКИТ

 

 

 

إقتراح من قبل التيار الشيوعي الثوري العالمي (RCIT) ، فبراير ٢٠١٨

 

www.thecommunists.net

 

 

 

نحن نعيش بعالم مليء بالتناقضات المتسارعة والتغييرات المفاجئة ، في حين تشهد البرجوازية العالمية مرحلة هبوط ، ويحاول اللصوص البرجوازيين زيادة ثرواتهم من خلال الهجوم العنيف على الطبقة العاملة والمظلومين ، مدمرين في كل مرة اكثر من سابقتها البيئة المحيطة بنا ، وبنفس الوقت تزداد المنافسة بينهم ، وبقاء الحياة الانسانية سوف يكون مهدد بمزيد من التغييرات المناخية الغير مسيطر عليها ، وفي كل مرة تزداد المنافسة بين القوى العظمى ، يزداد الخطر من اندلاع الحرب العالمية الامبريالية الثالثة.

 

من أجل هذا كله نستطيع أن نقول أن البديل هوالإشتراكية العالمية وإلا سوف نعود بعالمنا إلى العصور الحجرية.

 

هذا الوضع الدرامي يجعل النضال المنظم ضروريا جدا من أجل الإشتراكية ، هذا يعني أن الطبقة العاملة والمظلومين يتوجب عليهم الإنتساب لحزب من أجل النضال العالمي لتحقيق الإشتراكية المستقبلية.

 

من وجهة نظرنا ، اصبحت حاجة ملحة أن يبدأ الثوريين في كل مكان بالعالم بالتنسيق الفوري ليتم وضع المبادئ الأساسية لتوحيد الطريقة والأهداف .من خلالها نستطيع التسريع بتأسيس الحزب العالمي الثوري وجعله أكثر قوة.النقطة الأساسية من أجل تأسيس هذا الحزب ، تتم بالإتفاق على المبادئ الأكثر أهمية للنضال العالمي .

 

التيار الشيوعي الثوري العالمي يعتبر النقاط الست التالية كبرنامج أساسي للمرحلة السياسية الحالية :

 

١) التعرف على تسارع المنافسة بين القوى الإمبريالية الكبرى ، الإتحاد الإوروبي ، الولايات المتحدة الأميركية، اليابان ، روسيا والصين :

 

فقط يكون من الممكن أن نفهم الحالة الديناميكية في هذه المرحلة للغرق بالأزمات البرجوازية والتعرف على الصبغة الإمبريالية ليس فقط للإتحاد الإوروبي ، الولايات المتحدة الأميركية واليابان ، بل كذلك على القوى الإمبريالية الجديدة المتمثلة بروسيا والصين ، من خلال هذه القاعدة نستطيع ان نصل لتأسيس برنامج صحيح ضد الإمبريالية ، حول هذا الموضوع - البروليتاريا العالمية والإنهزامية الثورية - على سبيل المثال رؤية النضال المنظم للطبقة العاملة المستقلة من وضد كل القوى الإمبريالية.

 

هذا يعني أن الثوريين يرفضوا توجيه أي دعم لأي قوى عظمى بالخلافات المتجددة بين هذه القوى الإمبريالية ، تحت شعار " العدو الأساسي موجود بداخل المنزل ".

 

النهج المماثل يكون ضروريا عندما الهند دخلت بخلاف مع الصين الإمبريالية ، الهند كقوة بالمنطقة ولكن غير امبريالية ولكنها تتصرف تحت ظروف محددة كقوة للإمبريالية الأميركية .

 

الذين لا يعرفوا حتما الصفة الرجعية والإمبريالية لهذه القوى العظمى لا يستطيعوا أن يأخذوا مواقف منسقة مناهضة للإمبريالية العالمية.

 

الخط الماركسي الواعي او الغير واع يدعم قوى ضد قوى اخرى .....على حسب المقولة الأقل سوء.

 

٢) النضال الحالي ضد الإمبريالية بهدف تحرير الشعوب المظلومة:

 

ينهض الثوريين من أجل هزيمة الدول الإمبريالية وأتباعها بأي صراع مع القوى التي تمثل الشعوب المظلومة ، ومن أجل النصر العسكري لهذه الشعوب وبنفس الوقت بدون أي دعم سياسي للإتجاهات الغير ثورية من هذه الشعوب المظلومة ، على سبيل المثال القوى الإسلامية المتطرفة والوطنيين الذي يمثلون الطبقة البرجوازية الصغيرة.

 

هذا يكون حقيقي وخاصة بالصراعات الداخلية على سبيل المثال ضد امة من الامم ، كما حصل بالعدوان الروسي على الشيشان والتركستان وكذلك كما تفعل الصين مع الأيغور .

 

وكذلك بالصراعات الخارجية على سبيل المثال كوريا الشمالية ، أفغانستان ، سوريا ، مالي والصومال .

 

هذا النهج لا يكون صالح فقط بدول الجنوب ولكن أيضا لحالات القمع والتفرقة بداخل الدول الإمبريالية القديمة ، قضية السود والسكان الأصليين بالولايات المتحدة الأميركية ، ونضال الشعب الكاتالوني لنيل استقلاله من الدولة الإمبريالية الإسبانية .

 

وبنفس الوقت يتوجب على الثوريين النضال من أجل الحدود المفتوحة بالدول الإمبريالية ومن أجل المساواة الكاملة للأقليات الوطنية والمهاجرين الى هذه الدول (حقوق المواطنة، اللغة والمساواة بالأجور).

 

كذلك يرفض الثوريين توجيه او تقديم أي دعم لأي قوة إمبريالية ضد قوة إمبريالية أخرى مهما كانت نوعية هذا الصراع ( الصراع على الرئاسة بالولايات المتحدة الأميركية ).

 

للذين فشلوا بدعم النضال الشعبي ضد القمع مبررين ذلك بالقيادة الفاشلة .... يتوجب عليهم أن يتركوا ساحة النضال لتتولاها طبقة العمال والمظلومين .

 

٣) استمرار النضال الثوري بالشرق الأوسط وبشمال أفريقيا ضد الديكتاتورية الرجعية والإمبريالية والصهيونية :

 

الانتفاضات الشعبية السلمية في فلسطين ، تونس ، إيران ، سوريا ، مصر، اليمن والسودان وبعض البلدان الاخرى ، شكلت الصراع الأكثر أهمية والأكثر تقدما وتطورا منذ أن بدأت هذه المرحلة التاريخية ٢٠٠٨ .

 

من الطبيعي في ظل غياب القيادة الثورية الواعية ، تتعرض هذه الشعوب لهزائم فظيعة ، كما حدث بالإنقلاب العسكري بقيادة السيسي بمصر عام ٢٠١٣ ، والمذابح المستمرة الي يرتكبها نظام الأسد وحلفائه الروس والإيرانيين ضد الشعب السوري .

 

بأي شكل من الأشكال الحركة الثورية مستمرة ، هذا هو انعكاس حقيقي لحركة المقاومة الشعبية بفلسطين ، سوريا ، اليمن ومصر .... الخ وانتشار الحركة الشعبية لدول جديدة مثل تونس ، إيران والمغرب .

 

أما الحركة السلمية العالمية والفلسطينية الرافضة لقرار ترامب بالاعتراف بالقدس عاصمة لدولة الإحتلال الإسرائيلية فهذا القرار يفتح مرحلة جديدة من النضال ضد القوى الإمبريالية وضد الحركة الصهيونية ، من أجل إنشاء دولة فلسطين المستقلة بحدودها من النهر إلى البحر ( فلسطين الحرة ).

 

الانتفاضات الشعبية السلمية بتونس وكذلك بإيران ضد النظام البرجوازي ، إن دلت على شيء فهي تدل على أن الموجة الثورية بالشرق الأوسط وشمال أفريقيا تدل على الصمود والتمدد إلى بعض الدول الغير عربية .

 

القوى الثورية المخلصة لمبادئها يتوجب عليها اليوم تقديم الدعم الغير مشروط لهذا النضال الشعبي ضد الديكتاتورية والقوى الرجعية ، مع أخذ بعين الإعتبار عدم دعم القيادات الغير ثورية ( الطبقة البرجوازية الصغيرة ، القوى الإسلامية المتطرفة ).

 

لهؤلاء الإشتراكيين الذين فشلوا بتقديم الدعم للثورات العربية منذ ٢٠١١ ، أو صرحوا أن هذه الثورات مصيرها الفشل والإنهزام ، هم يحاولون أن يقودوا التيار الإشتراكي والديمقراطي فقط بالتصريحات الكلامية ، من دون أي فعل ملموس على أرض الواقع .

 

الثوريين يرفضوا أي حرب إقليمية رجعية بالمنطقة ( السعودية ، الإمارات ، إيران ، مصر ، السودان وإثيوبيا ) ، هم يستطيعون أن يحددوا التكتيك الثوري الذي سوف يتبعونه في حال نشوب أي صراع بالمنطقة ، بعد أن يكونوا قد حددوا الهدف الحقيقي لهذا الصراع وتوابعه السياسية ، وخاصة دور القوى الإمبريالية وبالأخص الولايات المتحدة الأميركية ، روسيا والصين .

 

 

٤) النضال الثوري ضد الهجمات الرجعية ضد الحقوق الديمقراطية :

 

الطريقة الوحيدة التي يستطيع الثوريين من خلالها خدمة مصالح الطبقة العاملة والمظلومين ، هي معرفة العدوالحقيقي لهذه الطبقة وحشد القدرات والطاقات لمواجهة هذا العدو.

 

من أجل ذلك يجب أن يكون النضال مستمر بشكل دائم ضد الدكتاتورية ، الرجعية والديمقراطية الزائفة والفاسدة والاستبدادية ( سوريا ، توغو ، كينيا ، جمهورية الكونغو الديمقراطية وزيمبابوي ) وضد أي شكل من أشكال القمع الوطني والعرقي ( شعوب أمريكا اللاتينية ، الروهينجا بميانمار والأفارقة بليبيا ) ، وكذلك ضد أي انقلاب عسكري كما حدث بمصر ٢٠١٣ ، تايلاند ٢٠١٤ ، البرازيل ٢٠١٦ . وضد أي هجوم استبدادي وخاصة إعلان حالة الطوارئ كما حدث بفرنسا ٢٠١٥ .

 

كل الذين لا يقفوا ولا يناضلوا ضد هذه الهجمات الرجعية ، وكل الذين يدعموا هذه الهجمات أو يقفوا بموقف حيادي نستطيع أن نصنفهم بالخونة لقضية الطبقة العاملة ، ولن نلتقي معهم مهما كانت الظروف .

 

٥) المواجهة هو التكتيك السليم والوحيد لنضال الشعوب :

 

الثوريين يعارضون أي شكل من أشكال الطائفية ويرفضون المشاركة بأي حركة شعبية شعاراتها وأهدافها غير ثورية، بالمقابل يطبقون سياسة المواجهة بأي حركة شعبية تقوم بها طبقة العمال والفلاحين تحت قيادة الإصلاحيين والشعوبيين ( النقابات ، المنظمات الشعوبية ، وكذلك بعض الأحزاب بالبرازيل ، الأرجنتين ، المكسيك ، كاتالونيا ، الاسلاميين بمصر والثوار بسوريا ).

 

من خلال التوجيه يتوجب الدمج بحيث يصبح النضال من الثوابت ضد أي شكل من أشكال الشعبوية البرجوازية الصغيرة والشعبوية الشعبية ومن أجل إبعاد نضال العمال والفلاحين عن هذه الإتجاهات الغير ثورية وبهذه الطريقة نستطيع التقدم من أجل تشكيل الحزب الثوري المستقل لطبقة العمال والفلاحين .

 

لهؤلاء الذين لا يطبقون تكتيك المواجهة بنضال الطبقات يصبح دعمهم لهذا النضال بدون أي معنى وغير مجدي.

 

٦) البدء ببناء الحزب الثوري العالمي :

 

النضال من أجل التصدي للهجوم الرجعي من قبل الطبقة المسيطرة ومن أجل تحرير طبقة العمال والفلاحين والمظلومين ، هذا النضال من الممكن أن يحقق الإنتصار فقط في حال اندماجه بالثورة الاشتراكية . هذا يعني أن تقوم الطبقة العاملة باستلام زمام الأمور بالدولة وسقوط الطبقة البرجوازية ، من أجل فتح الطريق للتقدم نحو الإشتراكية . من التجارب التاريخية نستطيع أن نأخذ العبر ، أي نضال الشعوب سوف يكون مصيره الفشل اذا لم يتم قيادته من خلال حزب ثوري .

 

هذا الحزب يتوجب عليه تنظيم المناضلين الأكثر وعيا سياسيا والأكثر جهوزية للنضال من طبقة العمال والمحرومين وأن يتحرر من الإنحطاط الروتيني . والأهم من ذلك أن يكون عالميا من أجل أن يمنع أخطار الوسطية الوطنية.

 

من أجل ذلك نوجه نداء لجميع المنظمات والناشطين ، الذين بكل شرف يناضلون من أجل تأسيس حزبا عالميا ثوريا ، من أجل توحيد قواهم على أسس منظمة ومدروسة .

 

على وجه  التحديد الحزب RCIT يقترح على الثوريين تشكيل لجنة اتصالات موحدة لتحضير سياسيا وتنظيميا مؤتمر عالمي ، يتم من خلاله مناقشة الخطوات الجدية من أجل التقدم بتأسيس الحزب العالمي الثوري .

 

تيار RCIT ملتزم من خلال النقاشات الجدية والتعاون مع كل القوى التي تتبنى وجهة النظر هذه .

 

 

Μια πρόταση από την επαναστατική Κομμουνιστική Διεθνής Τάση (RCIT), Φεβρουάριος 2018, www.thecommunists.net

 

 

 

Ζούμε σε έναν κόσμο ραγδαία επιταχυνόμενων αντιφάσεων και απότομων αλλαγών. Καθώς ο καπιταλισμός σαπίζει, οι καπιταλιστές ληστές προσπαθούν να αυξήσουν τον πλούτο τους με τη βίαιη επίθεση στην εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους, καταστρέφοντας όλο και περισσότερο το περιβάλλον και, ταυτόχρονα, επιδεινώνοντας τους ανταγωνισμούς μεταξύ τους. Η επιβίωση της ανθρωπότητας απειλείται από την ανεξέλεγκτη αλλαγή του κλίματος και την όξυνση του ανταγωνισμού μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων που δημιουργεί τον κίνδυνο ενός τρίτου ιμπεριαλιστικού Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο λέμε ότι η εναλλακτική λύση είναι "Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα!"

 

Αυτή η δραματική κατάσταση καθιστά τον οργανωμένο αγώνα για τον σοσιαλισμό πιο απαραίτητο από ποτέ. Αυτό σημαίνει ότι η εργατική τάξη και οι καταπιεσμένοι πρέπει να έχουν ένα κόμμα αφοσιωμένο στον διεθνή αγώνα για ένα σοσιαλιστικό μέλλον!

 

Κατά την άποψή μας, είναι πολύ επείγον να αρχίσουν αμέσως οι επαναστάτες σε όλο τον κόσμο να συνεργάζονται για να θέσουν τα θεμέλια μιας ενοποίησης βασισμένης πάνω σε αρχές, ώστε να προωθήσουμε τη διαδικασία δημιουργίας ενός νέου Επαναστατικού Κόμματος του Παγκοσμίου Ιστού με μεγαλύτερες δυνάμεις. Η αφετηρία για τη δημιουργία ενός τέτοιου κόμματος πρέπει να είναι η συμφωνία για τα πιο σημαντικά ζητήματα της παγκόσμιας ταξικής πάλης. Η Επαναστατική Κομμουνιστική Διεθνής Τάση (RCIT) θεωρεί τα ακόλουθα θέματα ως τέτοια προγραμματικά κλειδιά στην παρούσα πολιτική φάση:

 

1) Αναγνώριση του οξυνόμενου ανταγωνισμού μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων - των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Ιαπωνίας, της Ρωσίας και της Κίνας

 

Είναι δυνατόν να κατανοήσουμε την κινητήρια δύναμη της σημερινής περιόδου  καπιταλιστικής κρίσης και να κρατήσουμε σωστή στάση μόνο εάν αναγνωρίσουμε τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα όχι μόνο των ΗΠΑ, της ΕΕ και της Ιαπωνίας αλλά και των νέων αναδυόμενων δυνάμεων, της Ρωσίας και της Κίνας. Μόνο σε μια τέτοια βάση είναι δυνατόν να φτάσουμε στο μόνο σωστό αντιιμπεριαλιστικό πρόγραμμα για αυτό το ζήτημα - τον προλεταριακό διεθνισμό και τον επαναστατικό ντεφετισμό, δηλαδή την προοπτική του διαρκούς αγώνα της εργατικής τάξης ανεξάρτητα από και ενάντια σε όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αυτό σημαίνει ότι οι επαναστάτες αρνούνται να προσφέρουν στήριξη σε οποιαδήποτε Μεγάλη Δύναμη και στις ενδο-ιμπεριαλιστικές συγκρούσεις συνδυάζοντας αυτή την άρνηση με το σύνθημα "Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός!"

 

Μια παρόμοια προσέγγιση είναι απαραίτητη αν η Ινδία εισέλθει σε μια σύγκρουση με την ιμπεριαλιστική Κίνα, καθώς η Ινδία - μια μη ιμπεριαλιστική περιφερειακή δύναμη – θα ενεργήσει έτσι ως πληρεξούσια δύναμη του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ.

 

Εκείνοι που δεν αναγνωρίζουν τον αντιδραστικό και ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα αυτών των Μεγάλων Δυνάμεων αναπόφευκτα θα αποτύχουν να ακολουθήσουν μια συνεπή αντιιμπεριαλιστική, δηλαδή μαρξιστική, γραμμή και θα καταλήξουν, συνειδητά ή ασυνείδητα, στη στήριξη ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου ως το "μικρότερο κακό ".

 

2) Συνεχής αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και για την απελευθέρωση των καταπιεσμένων λαών

 

Οι επαναστάτες μάχονται για την ήττα των ιμπεριαλιστικών κρατών και των πληρεξουσίων τους σε οποιαδήποτε σύγκρουση με δυνάμεις που εκπροσωπούν τους καταπιεσμένους λαούς και για τη στρατιωτική νίκη των τελευταίων χωρίς ταυτόχρονα να παρέχουν οποιαδήποτε πολιτική στήριξη στη μη επαναστατική ηγεσία των καταπιεσμένων (π.χ., μικροαστοί ισλαμιστές, εθνικιστές). Αυτό ισχύει τόσο στις εγχώριες συγκρούσεις (π.χ. εναντίον ενός καταπιεσμένου έθνους όπως ο τσετσενικός λαός στη Ρωσία ή οι Ανατολικοί Τουρκεστάνοι / Ουιγουίροι στην Κίνα) όσο και σε πολέμους στο εξωτερικό (π.χ. Βόρεια Κορέα, Αφγανιστάν, Συρία, Μάλι, Σομαλία). Μια τέτοια προσέγγιση δεν ισχύει μόνο για τις χώρες του Νότου, αλλά και σε περιπτώσεις εθνικής καταπίεσης και διακρίσεων εντός των παλαιών ιμπεριαλιστικών κρατών (π.χ. Μαύροι και ιθαγενείς Αμερικανοί στις ΗΠΑ, αγώνας της Καταλονίας για ανεξαρτησία ενάντια στο ιμπεριαλιστικό ισπανικό κράτος).

 

Ομοίως, οι επαναστάτες πρέπει να αγωνιστούν για τα ανοιχτά σύνορα στις ιμπεριαλιστικές χώρες και για την πλήρη ισότητα των εθνικών μειονοτήτων και των μεταναστών (π.χ. δικαιώματα ιθαγένειας, γλώσσα, ίσοι μισθοί).

 

Επιπλέον, οι επαναστάτες αρνούνται να προσφέρουν στήριξη σε ένα ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο εναντίον ενός άλλου σε οποιαδήποτε δεδομένη σύγκρουση (π.χ., Brexit εναντίον ΕΕ, Κλίντον εναντίον Τραμπ).

 

Εκείνοι που αδυνατούν να υποστηρίξουν τους λαϊκούς αγώνες κατά της καταπίεσης, χρησιμοποιώντας τις «κακές ηγεσίες των καταπιεσμένων» ως δικαιολογία, εγκαταλείπουν την ταξική πάλη  όπως αυτή διεξάγεται σήμερα και έτσι εγκαταλείπουν το στρατόπεδο της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων.

 

3) Συνέχιση του Επαναστατικού Αγώνα στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική ενάντια στις αντιδραστικές δικτατορίες, τον ιμπεριαλισμό και τον σιωνισμό

 

Οι μαζικές λαϊκές εξεγέρσεις στην Παλαιστίνη, την Τυνησία, το Ιράν, τη Συρία, την Αίγυπτο, την Υεμένη, το Σουδάν και άλλες χώρες αποτέλεσαν τα σημαντικότερα και προοδευτικότερα δείγματα ταξικής πάλης μέχρι σήμερα από την αρχή της νέας ιστορικής περιόδου που εγκαινίασε το 2008. Αληθεύει ότι, ελλείψει επαναστατικής ηγεσίας, οι μάζες έχουν υποστεί πολλές και τρομερές ήττες - όπως το πραξικόπημα του στρατηγού Αλ-Σίσι στην Αίγυπτο τον Ιούλιο του 2013, ή η συνεχιζόμενη σφαγή του συριακού λαού από τα χέρια του Άσαντ και των ξένων υποστηρικτών του. Ωστόσο, η επαναστατική διαδικασία συνεχίζεται. Αυτό αντανακλάται στη συνεχιζόμενη λαϊκή αντίσταση στην Παλαιστίνη, τη Συρία, την Υεμένη, την Αίγυπτο κ.λπ. καθώς και τη διάδοσή της σε νέες χώρες όπως η Τυνησία, το Ιράν, το Σουδάν και το Μαρόκο. Το παλαιστινιακό και διεθνές μαζικό κίνημα που προκλήθηκε από την απόφαση του Τραμπ να αναγνωρίσει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο του επαναστατικού αγώνα ενάντια στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και εναντίον του σιωνιστικού κράτους-απαρτχάιντ και για τη δημιουργία ενός ενιαίου παλαιστινιακού κράτους από τον ποταμό μέχρι τη θάλασσα (μια "Ελεύθερη, Κόκκινη Παλαιστίνη"). Οι αυθόρμητες λαϊκές εξεγέρσεις στην Τυνησία καθώς και στο Ιράν ενάντια στο καπιταλιστικό καθεστώς δείχνουν ότι το επαναστατικό κύμα στη Μέση Ανατολή μπορεί να αναβιώσει και να εξαπλωθεί ακόμη και σε μη αραβικές χώρες. Οι αυθεντικές επαναστατικές δυνάμεις πρέπει να δώσουν άνευ όρων στήριξη σε αυτούς τους λαϊκούς αγώνες ενάντια στις δικτατορίες και τις αντιδραστικές δυνάμεις, χωρίς να δίνουν οποιαδήποτε πολιτική στήριξη στις μη επαναστατικές ηγεσίες τους (π.χ. μικροαστοί ισλαμιστές και εθνικιστές).

 

Αυτοί οι "σοσιαλιστές" που αρνήθηκαν να υποστηρίξουν την Αραβική Επανάσταση από το 2011 ή που διακηρύττουν ότι έχει ήδη τελειώσει και ηττηθεί, αποδεικνύουν ότι είναι σοσιαλιστές και δημοκράτες μόνο στα λόγια αλλά όχι και στην πράξη.

 

Οι επαναστάτες αντιτίθενται σε κάθε αντιδραστικό πόλεμο περιφερειακών δυνάμεων (π.χ. Σαουδική Αραβία, ΗΑΕ, Ιράν, Αίγυπτος, Σουδάν, Αιθιοπία κλπ.). Θα καθορίσουν την επαναστατική τους τακτική σε οποιονδήποτε δεδομένο πόλεμο, αναλύοντας τον συγκεκριμένο χαρακτήρα του πολέμου και το πολιτικό του υπόβαθρο, καθώς και τον ρόλο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (ιδίως των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Κίνας) σε αυτόν.

 

4) Επαναστατικός αγώνας ενάντια στις αντιδραστικές επιθέσεις στα δημοκρατικά δικαιώματα

 

Οι επαναστάτες μπορούν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων μόνο αν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν τον ταξικό εχθρό και να κινητοποιήσουν (τους καταπιεσμένους) εναντίον του. Συνεπώς, πρέπει να καταπολεμούν όλες τις αντιδραστικές δικτατορίες και τις διεφθαρμένες και αυταρχικές ψευδοδημοκρατίες (π.χ. Συρία, Τόγκο, Κένυα, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, Ζιμπάμπουε), ενάντια σε όλες τις μορφές εθνικής και φυλετικής καταπίεσης (π.χ αυτόχθονες στη Λατινική Αμερική, Rohingya στη Μυανμάρ, αφρικανοί δούλοι στη Λιβύη), κατά όλων των πραξικοπημάτων (π.χ. Αίγυπτος 2013, Ταϊλάνδη 2014, Βραζιλία 2016) και κατά όλων των απολυταρχικών επιθέσεων (π.χ. κατάσταση έκτακτης ανάγκης στη Γαλλία από το 2015).

 

Όλοι εκείνοι που αδυνατούν να αναγνωρίσουν και να πολεμήσουν εναντίον αυτών των αντιδραστικών επιθέσεων, αλλά τις στηρίζουν ή κρατάνε ουδέτερη θέση, είναι προδότες της εργατικής τάξης. Μαζί τους μας χωρίζει μια γραμμή αίματος!

 

5) Εφαρμογή του Ενιαίου Μετώπου σε όλες τις μαζικές μάχες

 

Οι επαναστάτες αντιτίθενται σε όλες τις μορφές σεχταρισμού που αρνούνται τη συμμετοχή σε μαζικούς αγώνες υπό το πρόσχημα της μη επαναστατικής τους ηγεσίας. Αντ 'αυτού, εφαρμόζουν την τακτική του ενιαίου μετώπου στους αγώνες των εργατών και των αγροτών υπό την ηγεσία των ρεφορμιστικών ή λαϊκιστικών δυνάμεων (π.χ. συνδικάτα, μαζικές οργανώσεις των αγροτών και των αστικών φτωχών, αλλά και πολιτικά κόμματα όπως τα PT, CUT, MST στη Βραζιλία, CGT, CTA, FIT στην Αργεντινή, MORENA στο Μεξικό, ισλαμιστές στην Αίγυπτο, αντάρτες στη Συρία, EFF στη Νότια Αφρική, ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα πριν από το 2015, Podemos, Βάσκοι και Καταλανοί εθνικιστές στο ισπανικό κράτος). Ένας τέτοιος προσανατολισμός πρέπει να συνδυαστεί με έναν συνεπή αγώνα εναντίον όλων των μορφών λαϊκομετωπισμού και μικροαστικού λαϊκισμού και για το σπάσιμο των δεσμών των εργατών και των αγροτών με αυτές τις μη επαναστατικές ηγεσίες και για να προωθήσουμε τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου και επαναστατικού Εργατικού Κόμματος.

 

Εκείνοι που δεν εφαρμόζουν την τακτική του ενιαίου μετώπου σε τέτοιους μαζικούς αγώνες, μετατρέπουν την υποστήριξή τους σε αυτούς τους αγώνες σε μια αφηρημένη δήλωση χωρίς συγκεκριμένο νόημα.

 

6) Ξεκινάμε  την  οικοδόμηση ενός Παγκόσμιου Επαναστατικού Κόμματος τώρα!

 

Ο αγώνας για την απόκρουση της αντιδραστικής επίθεσης της άρχουσας  τάξης  και  για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων μπορεί να πετύχει μόνο εάν συνδυάζεται με τον αγώνα για την σοσιαλιστική επανάσταση. Αυτό δεν σημαίνει τίποτα λιγότερο από την κατάκτηση  της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους καταπιεσμένους και την ανατροπή και απαλλοτρίωση της καπιταλιστικής τάξης έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό. Η ιστορία μας διδάσκει ότι όλοι οι αγώνες των μαζών για απελευθέρωση τελικά καταλήγουν σε ήττα, όταν δεν καθοδηγούνται από ένα επαναστατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα πρέπει να οργανώσει τους  πιο πολιτικά συνειδητοποιημένους και αφοσιωμένους μαχητές της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων, πρέπει να είναι απαλλαγμένο από κάθε γραφειοκρατικό εκφυλισμό και πρέπει να υπάρχει ως διεθνές κόμμα προκειμένου να αποφεύγονται οι κίνδυνοι εθνοκεντρικών –«εθνικά υποκειμενικών» αφηγήσεων.

 

Με βάση τα παραπάνω, καλούμε όλες τις οργανώσεις και τους ακτιβιστές που αγωνίζονται ειλικρινά για τη δημιουργία ενός νέου Παγκόσμιου Επαναστατικού Κόμματος να ενώσουν τις δυνάμεις τους με βάση αυτά τα σημεία-προγραμματικά κλειδιά. Συγκεκριμένα, η RCIT προτείνει στους επαναστάτες να συγκροτήσουν μια Επιτροπή Κοινής Επικοινωνίας προκειμένου να προετοιμάσουν πολιτικά και να οργανώσουν μια Διεθνή Διάσκεψη η οποία θα συζητήσει συγκεκριμένα βήματα για την προώθηση του σχηματισμού ενός Επαναστατικού Παγκοσμίου Κόμματος. Η  RCIT δεσμεύεται να συζητήσει σοβαρά και για τη στενότερη δυνατή συνεργασία με όλες τις δυνάμεις που μοιράζονται μια τέτοια προοπτική.

 

 

 

 

혁명적 공산주의 인터내셔널 동맹 (RCIT)이 드리는 제안, 2018년 2월

 

 

 

우리가 살고 있는 세계는 모순이 격화하고 급격한 전환이 일어나고 있는 세계다. 자본주의가 쇠퇴 사멸해감에 따라 자본가 강도들은 노동자계급과 피억압 인민에 대한 반동적 공세를 강화하고 환경을 더욱 더 파괴함으로써 자신들의 부를 늘리려 하고 있다. 통제되지 않고 있는 기후 변화로 인류의 생존이 위험에 처해 있는 가운데 현재 격화하고 있는 강대국 간 패권쟁투가 3차 제국주의 세계전쟁의 위험을 부르고 있다. 인류는 “사회주의냐, 석기시대냐!”에 처해 있다.

 

이 위급한 상황으로 인해 그 어느 때보다도 사회주의를 위한 조직된 투쟁이 필요하다. 이 때문에 노동자계급과 피억압 인민은 사회주의 미래를 위한 국제적 투쟁에 헌신할 당을 가져야만 한다.

 

우리는 전 세계의 혁명가들이 원칙 있는 통합의 기초를 놓고, 그리하여 보다 강한 힘으로 새로운 혁명적 세계당 창건 과정을 추진하기 위한 협력 작업에 즉각 착수하는 것이 매우 긴급한 일이라고 본다. 그러한 당의 창건을 위한 출발점이 되어야 할 것은 세계 계급투쟁의 가장 중요한 문제들에 관해 의견 일치를 보는 것이다. 혁명적 공산주의 국제 동맹 (RCIT)은 다음과 같은 사안들에 대한 동의가 현 단계의 그러한 강령적 기초라고 본다.

 

 

 

1) 제국주의 대국들 ㅡ 미국 · 중국 · EU · 일본 · 러시아 ㅡ 간 격화하고 있는 패권쟁투

 

미국 · 일본 · EU만이 아니라 신흥 대국 중국과 러시아도 제국주의임을 인정할 때만이 현 시기 자본주의 위기를 추동하는 모순을 이해하고 올바른 입장을 취할 수 있다. 오직 그러한 기초 위에서만 이 문제에 관한 유일하게 올바른 반제국주의 강령에 이를 수 있다. 즉 프롤레타리아 국제주의와 혁명적 패전주의만이 모든 제국주의 열강에 반대하는 일관된 노동자계급 투쟁의 전략·전술을 담보한다. 혁명가들은 “주적은 국내에 있다!”는 슬로건 하에 제국주의 간 대립·충돌에서 어느 제국주의 국가도 지지하길 거부한다.

 

인도는 제국주의 국가는 아니지만 제국주의 중국과의 분쟁에 돌입할 경우에는 미 제국주의의 대리인으로 행동하고 있기 때문에 중국만이 아니라 인도에 대해서도 지지해선 안 되며, 동일하게 “주적은 국내에 있다!” 슬로건 하에 혁명적 패전주의 입장을 취해야 한다.

 

이들 강대국들의 반동적 · 제국주의적 성격을 바로 보지 못하면, 일관된 반제국주의, 즉 맑스주의 노선을 취하는 데 실패할 수밖에 없고, 의식적으로 또는 무의식적으로 어느 한 제국주의 진영을 “차악”이라며 지지하는 것으로 되고 말 것이다.

 

 

 

2) 제국주의 반대 · 피억압 인민의 해방을 위한 일관된 투쟁

 

혁명가들은 제국주의 국가 및 그들 대리인이 피억압 인민을 대표하는 세력과의 대립 · 충돌 시에 전자의 패배와 후자의 군사적 승리를 내건다. 한편 이와 동시에, 피억압 인민의 비(非)혁명적 지도부(예를 들어 소부르주아 이슬람주의자, 민족주의자)에 대해 어떠한 정치적 지지도 주지 않는다. 이러한 입장은 제국주의 국가 내의 분쟁(예를 들어, 러시아 내 체첸 인민이나 중국 내 동 투르케스탄/위구르 인민 같은 피억압 민족에 대한 억압)에서나, 국외에서의 전쟁(예를 들어 북한, 아프간, 시리아, 말리, 소말리아 등에 대한 제국주의의 도발·침략)에서나 모두 해당된다. 이러한 입장은 남반구 나라들에서만이 아니라, 구 제국주의 국가들 내 민족 억압 및 차별(예를 들어 미국 내 흑인과 아메리카 원주민, 제국주의 스페인 국가에 반대하는 카탈로니아의 독립을 위한 투쟁 등)에 대해서도 해당된다.

 

마찬가지로 혁명가들은 제국주의 나라들에서 국경 개방과 민족 소수자 및 이주민의 동등한 권리(예를 들어 시민권, 언어, 동등한 임금)를 위해 투쟁해야 한다.

 

나아가 혁명가들은 제국주의 진영 간의 대립 충돌에서 어느 쪽에도 지지를 보내길 거부한다(예를 들어 브렉시트 대 EU, 클린턴 대 트럼프).

 

억압에 대항하는 인민 투쟁을, 이 투쟁의 지도부가 문제라는 핑계로 지지하길 거부하는 것은 (현 시기에 구체적으로 전개되고 있는 바의) 계급투쟁을 저버리는 것이며, 따라서 노동자계급 · 피억압 인민의 진영을 이탈하는 것이다.

 

 

 

3) 중동과 북아프리카에서 반동 독재 · 제국주의 · 시온주의에 반대하는 혁명적 투쟁의 계속

 

팔레스타인, 튀니지, 이란, 시리아, 이집트, 예멘, 수단 같은 나라들에서 전개된 대중적 인민 항쟁들은 2008년 대공황 이후 개시된 새로운 역사 시기에서 가장 중요한 계급투쟁의 진전이다. 혁명적 지도부가 결여된 점을 전제할 때 대중이 일련의 혹독한 패배 ㅡ 2013년 7월 이집트에서 장군 알 시시의 쿠데타나, 시리아에서 대통령 아사드와 그의 제국주의 후견인에 의한 시리아 인민의 학살 같은 ㅡ 를 겪은 것은 사실이다. 그러나 혁명적 과정은 계속되고 있다. 이 점은 팔레스타인, 시리아, 예멘, 이집트 등에서 현재 진행 중인 인민 저항에서만이 아니라, 이 저항이 튀니지, 이란, 수단, 모로코 같은 나라들로 새롭게 확산되고 있는 것에서도 볼 수 있다. 예루살렘을 이스라엘의 수도로 인정한다는 트럼프의 결정으로 촉발된, 팔레스타인을 비롯한 국제적 대중운동은 제국주의 열강과 시온주의 아파르트헤이트[인종차별] 국가에 반대하여 단일한 팔레스타인 국가(“자유로운 붉은 팔레스타인”) 창설을 내건 혁명적 투쟁의 새 장을 열고 있다. 튀니지와 이란에서 자본가 정권에 대항하는 자연발생적인 인민 항쟁은 중동에서의 혁명적 물결이 부활하여 비(非)아랍 나라들로까지 확산될 수 있음을 보여주고 있다. 진정한 혁명적 세력은 독재와 반동 세력에 대항하는 이들 인민 투쟁에 무조건적 지지를 보내야 한다. 이들 투쟁의 비혁명적 지도부(예를 들어 소부르주아 이슬람주의자와 민족주의자)에 대해서는 어떠한 지지도 보내지 않으면서 말이다.

 

2011년 이래 진행되고 있는 아랍 혁명을 지지하지 않는, 또는 아랍 혁명은 이미 끝났다, 패배했다고 선언하는 “사회주의자들”은 단지 말로만의 사회주의자일 뿐, 실제의 사회주의가 아니라는 것이 증명되고 있다.

 

혁명가들은 지역 강국(예를 들어 사우디아라비아, UAE, 이란, 이집트, 수단, 에티오피아 등) 간의 반동적 전쟁에 반대한다. 혁명가들은 해당 전쟁의 구체적 성격 및 그 정치적 배경과 그 전쟁에서 제국주의 열강(특히 미국, 러시아, 중국)의 역할을 분석함으로써 전술 결정을 할 것이다.

 

 

 

4) 민주적 권리들에 대한 반동적 공격에 대항하는 혁명적 투쟁

 

혁명가들은 계급의 적을 식별하고 그 적에 대항하여 투쟁할 수 있을 때 비로소 노동자계급과 피억압 인민의 이해에 복무할 수 있게 된다. 따라서 혁명가들은 모든 반동적 독재 및 권위주의적인 사이비 민주주의 체제들(시리아, 토고, 케냐, 콩고민주공화국, 짐바브웨 등), 모든 형태의 민족·인종 억압(라틴아메리카의 토착민, 미얀마의 로힝야족, 리비아의 아프리카 노예 등), 모든 쿠데타(2013년 이집트, 2014년 태국, 2016년 브라질 등), 모든 권위주의적 공격(2015년 프랑스의 국가비상사태 선포)에 반대하여 일관되게 투쟁해야 한다.

 

이러한 반동적 공격에 대항하여 일관되게 투쟁하지 못하고 오히려 그것을 지지하거나 중립적 입장을 취하는 자들은 모두 노동자계급의 배반자들이다. 그들과 우리 사이에는 피의 바리케이드가 놓여 있다!

 

 

 

5) 모든 대중투쟁에서 통일전선 전술의 적용

 

혁명가들은 대중투쟁에 참가하는 데서 그 투쟁의 지도부가 비혁명적이라는 것을 구실로 삼아 참가하길 거부하는 모든 형태의 종파주의에 반대한다. 혁명가들은 개량주의 또는 인민주의 세력이 이끄는 노동자 · 인민의 투쟁(노동조합, 농민 및 도시빈민 대중조직이 이끄는 투쟁, 그리고 정당 및 정당 주도 대중조직, 예를 들어 브라질의 PT, CUT, MST, 아르헨티나의 CGT, CTA, FIT, 멕시코의 MORENA, 이집트의 이슬람주의자, 시리아의 반군, 남아공의 EFF, 2015년 이전 그리스의 시리자, 스페인의 포데모스, 바스크, 카탈로니아 민족주의자 등이 이끄는 대중투쟁)에서 통일전선 전술을 적용한다. 이러한 전술 적용은 모든 형태의 인민전선주의 및 소부르주아 인민주의에 반대하는 일관된 투쟁과 결합되어야 한다. 또 노동자 · 피억압 인민을 이들 비혁명적 지도부와 단절시켜내서 독립적인 혁명적 노동자당 결성을 밀어가는 투쟁과도 결합되어야 한다.

 

이러한 대중투쟁에서 통일전선 전술을 적용하지 못하면, 이들 투쟁에 대한 지지를 아무 구체적 의미도 가지지 않는 추상적 성명으로 대신하는 오류로 빠져들 뿐이다.

 

 

 

6) 지금 혁명적 세계당 건설에 나서자!

 

지배계급의 반동 공세를 격퇴하고 노동자계급 · 피억압 인민의 해방을 쟁취하는 투쟁은 사회주의혁명을 위한 투쟁과 결합되어야만 성공할 수 있다. 이것은 노동자계급과 피억압 인민이 권력을 잡고 자본가계급을 타도, 수탈하여 사회주의로 가는 길을 여는 것, 바로 그것을 의미한다. 역사는 우리에게 해방을 위한 모든 대중투쟁은 혁명당이 그 투쟁을 이끌지 않으면 결국은 패배로 끝난다는 것을 가르치고 있다. 그러한 당은 노동자계급과 피억압 인민의 가장 정치적으로 의식적이고 헌신적인 투사들을 조직해야 하며, 어떠한 관료적 타락으로부터도 자유롭지 않으면 안 된다. 또한 일국 중심주의의 위험을 피하기 위해서는 반드시 국제적 당으로 존재해야 한다.

 

따라서 우리는 새로운 혁명적 세계당을 만들고자 충심으로 분투하는 모든 조직과 활동가들에게 이러한 강령적 기초 위에서 힘을 합칠 것을 호소한다. 구체적으로 RCIT는 혁명가들에게 공동연락위원회를 구성할 것을 제의한다. 혁명적 세계당 결성을 추진하기 위한 구체적 조치들을 논의할 국제회의를 정치적으로 준비하고 조직하기 위한 공동연락위원회다. RCIT는 이 같은 과제와 전망을 공유하는 모든 세력과 가능한 한 가장 긴밀한 협력과 진지한 논의를 해나갈 것을 약속드린다.

 

 

 

RCIT'in önerileri (Devrimci-Komünist Uluslararası Eğilim) 6, Subat 2018, www.thecommunists.net

 

Hızla artan çelişkiler ve ani dönüşler dünyasında yaşıyoruz. Kapitalizm bozulduğunda, kapitalist hırsızlar, işçi sınıfına ve ezilenlere acımasızca saldırarak servetlerini artırmaya ve giderek çevreyi yok etmeye ve mücadelelerini birbirleriyle daha da şiddetlendirmeye çalışıyorlar. Insanlığın hayatta kalması kontrolsüz iklim değişikliği ve bununla birlikte Üçüncü Dünya Savaşı'nın tehlikesini getiren büyük emperyalist güçler arasındaki artan mücadele yüzünden tehdit altında. Bu nedenle alternatifin "sosyalizm ya da taş devri" olduğunu söylüyoruz!

 

Bu dramatik durum, örgütlü sosyalizm mücadelesini her zamankinden daha gerekli kılmaktadır. Bu, işçi sınıfının ve ezilenlerin, sosyalist bir gelecek için uluslararası mücadeleyi üstlenen bir partiye sahip olması gerektiği anlamına gelir!

 

Bize göre, ilkel bir anlaşmanın temellerini atmak için dünyanın dört bir yanındaki devrimcilerin derhal birlikte çalışmaya başlamaları zorunludur. Bu, yenilenmiş güçle yeni bir Devrimci Dünya Partisi inşa etme sürecini ileriye götürmemizi sağlayacaktır. Böyle bir partinin kurulusunun baslangic noktasi, sinif savaslari degerlerine mutabik olmalidir. Devrimci Komünist Uluslararası Eğilim (RCIT), şu noktaları mevcut siyasi evrede programlı temel taşlar olarak görüyor:

 

 

 

1) Büyük emperyalist güçler (ABD, AB, Japonya, Rusya ve Çin) arasındaki artan rekabeti tanımak

 

Ancak o zaman, kapitalist krizin şimdiki döneminin sürüş dinamiklerini anlayabilir ve yalnızca ABD, AB ve Japonya'nın değil, Rusya ve Çin gibi yeni ortaya çıkan güçlerin emperyalist karakterini de göz önüne alarak doğru bir pozisyon alabiliriz. Yanlizca bu temelde, tek bir dogru Programa, yani anti-emperyalist Programa - proleter enternasyonalizm ve devrimci yenilgiye uğrayan tek doğru- varmak mümkündür. Bundan dolayı, işçi sınıfının tüm emperyalist güçlere karşı acımasız bir mücadele perspektifini kastediyoruz. Bu, devrimcilerin "ana düşman kendi ülkelerinde" sloganına göre, emperyalistlerin kendi iclerindeki catismalardan dogan gücü desteklediklemeyi reddettikleri anlamina gelir.

 

Hindistan bölgesel emperyalist bir güc degildir. Eger Hindistan emperyalist Cin ile anlasmazliga düserse, bu durumda ABD bölgede emperyalist vekil olarak davranir. Iste böyle durumlarda da yukarida gecen benzer yaklasimlar gerekli görülür.

 

Bu büyük güçlerin gerici ve emperyalist doğasını tanımayanlar, kaçınılmaz olarak anti-emperyalist, yani Marksist çizgiyi anlamakta başarısız olurlar. Bunun sonucu olarak da, bilinçli ya da bilinçsizce bir ya da daha fazla emperyalist gücü "daha az kötülük" olarak destekleyeceklerdir.

 

 

 

2) Emperyalizme ve ezilen halkların kurtuluşuna karşı tutarlı bir mücadele

 

Ezilen halklari temsil eden devrimciler emperyalist devletleri yenilgiye ugratmayi destekliyorlar.Bu güçlerin askeri zaferini, ezilenlerin devrimci olmayan liderliğini (örneğin, küçük burjuva İslamcıları, milliyetçileri) siyasi olarak desteklemiyoruz. Bu, ulusal çatışmalar (örneğin, Rusya'daki Çeçen halk, Doğu Türkmenler / Uygurlar gibi ezilen bir ulusa karşı) ve yurt dışındaki savaşlar (örneğin Kuzey Kore, Afganistan, Suriye, Mali, Somali) için de geçerlidir. Böyle bir yaklaşım yalnızca Güney ülkeleri için değil, aynı zamanda eski emperyalist devletler içindeki ulusal baskı ve ayrımcılık vakaları için de geçerlidir (örneğin ABD'deki Kara ve Yerli Amerikalılar, Katalonya'nın emperyalist İspanyol devletine karşı bağımsızlık mücadelesi.)

 

Aynı şekilde, devrimciler, emperyalist ülkelerde açık sınırlar için ve ulusal azınlıkların ve göçmenlerin (örneğin vatandaşlık hakları, dil, eşit ücretler) tam eşitliği için mücadele etmelidir.

 

Buna ek olarak, devrimciler belirli bir çatışmada bir emperyalist kampı (Brexit / AB, Clinton vs. Trump) desteklemeyi reddettiler.

 

Ezilenlerin mücadelelerini desteklemeyen, ve bundan dolayi da üzgün olan kesim, sinif mücadelesinden kaciyor. Bu onları işçi sınıfının ve ezilenlerin kampının dışına atar.

 

 

 

3) Ortadoğu ve Kuzey Afrika'daki devrimci mücadelenin gerici diktatörlüklere, emperyalizme ve Siyonizm'e karşı sürdürülmesi

 

2008 yılında yeni tarihsel dönemin başından itibaren, Filistin, Tunus, İran, Suriye, Mısır, Yemen, Sudan ve diğer ülkelerin halklarının kitlesel ayaklanmalari sinif savasinda en önemli gelismedir. Temmuz 2013'te Mısır'daki el-Sisi darbesi veya Esad ve onun yabancı destekçileri tarafından Suriye halkının devam edegelen katliami gibi, kitlelerin, devrimci liderligin yetersizliginden ötürü, bir dizi yenilgiye ugradigi dogrudur. Fakat devrimci süreç devam ediyor. Bu direnisin Filistin, Suriye, Yemen ve Mısır gibi ülkelerde devam ettigini ve edecegini gösterdigi gibi, Tunus, İran, Sudan ve Fas gibi yeni ülkelere de yayildigini göstermektedir. Trumph'in Israilin baskenti olarak Kudüsü tanimasi karari uluslararasi bir kitle hareketini baslatti. Bu da „Özgür Kirmizi Filistin“ icin yeni bir devrimci sayfa acilmasina yol acti. Bu kavga bir taraftan emperyalist güclere ve siyonist irkci devlete karsi yürütülürken, diger taraftan tek Filistin devletinin kurulmasi icin yürütülüyor. Tunus ve İran'ın kapitalist rejime karşı spontan halk ayaklanması, devrimci dalganın Ortadoğu'da yeniden canlanabileceğini ve hatta Arap olmayan ülkelere de yayılabileceğini gösteriyor. Devrimciler, diktatur rejime ve gerici güclere karsi halk ayaklanmasinin yaninda olmalidir. Bunu yaparken de devrimci olmayan Gruplara (mesela kücük islamci gruplar, ya da milliyetciler) destek saglamamalidirlar.

 

2011'den beri Arap Devrini desteklemeyen ya da sona erdiğini ve yenildiğini beyan eden "sosyalistler" var. Sosyalistler ve demokratlar yalnızca sözlerle kanıtlıyorlar, ancak bir eylemde bulunmuyorlar.

 

Devrimciler, bölgesel yöneticiler arasındaki geri savaşa karşılar (örneğin Suudi Arabistan, Birleşik Arap Emirlikleri, İran, Mısır, Sudan, Etiyopya, vb.). Her savaş için devrimci taktiklerini düzenleyeceklerdir. Bunu yaparken de, savaşın somut doğasını ve politik arka planını ve bunda emperyalist güçlerin rolünü (özellikle ABD, Rusya, Çin'in rolü) analiz etmelidirler.

 

 

 

4) Demokratik haklara yönelik gerici saldırılara karşı devrimci mücadele

 

Devrimciler, işçi sınıfının ve ezilenlerin çıkarlarına yalnızca, sınıf düşmanlarını tanıması ve ona karşı harekete geçebilmeleri durumunda hizmet edebilir. Bu nedenle tüm gerici diktatörlüklere ve yozlaşmış ve otoriter yalancı demokrasilere (örneğin Suriye, Togo, Kenya, Demokratik Kongo Cumhuriyeti, Zimbabve) karsi ; her tür ulusal ve ırk baskısına karşı (örneğin, Latin Amerika'da yerli halklar, Myanmar'da Rohingya, Libya'da Afrikalı köle); tüm darbelere karşı (ör. Mısır 2013, Tayland 2014, Brezilya 2016); ve tüm otoriter saldırılara (örneğin 2015'ten beri Fransa'da olağanüstü duruma karşı) karşı kararlilikla savasmalidirlar.

 

Bu gerici saldırıları tanımayan ve bunlarla mücadele etmeyen, ancak onları destekleyen ya da tarafsız bir konumda bulunan herkes, işçi sınıfının hainidir. Onlarla aramızdaki uçurum var!

 

 

 

5) Bütün toplu savaşlarda birleşik ön taktiği kullanma

 

Devrimciler, devrimci olmayan liderliklerinin bahanesiyle kitlesel mücadelelere katılımı reddeden sekter yaklaşımın her biçimine karşıdırlar. Bunun yerine reformist veya popülist gücler tarafindan yürütülen iscilerin ve calisanlarin savaslardaki birlesik cephe taktigine basvururlar.(Örneğin sendikalar, köylü kitle örgütü ve devlet ordusunun örgütü, ve politik partiler - Brezilyadaki PT, CUT, MST partileri; Arjantindeki CGT, CTA, FIT partileri; Meksikadaki MORENA partisi, Misirdaki islamcilar, Suriyedeki isyankarlar, Günay Afrikadaki EFF, 2015 öncesi Yunanistandaki SYRIZA, Ispanyadaki Bask ve Katalan milliyetcileri gibi politik partiler). Birleşmiş cephe taktiklerini bu türden kitle mücadelelerine uygulamayanlar, somut bir anlam olmadan soyut bir ifadeyle bu mücadelelere verdikleri desteği bırakıyorlar. Isciler ve calisanlar kendilerini bu devrimci olmayan gruplardan kurtarmali ve bagimsiz devrimci bir icsi partisinin yasayabilmesi icin calismali.

 

 

 

6) Şimdi bir Devrimci Dünya Partisi kurmaya başlayın!

 

Egemen sınıfın gerici saldırısını savunmak için mücadele ve işçi sınıfının ve ezilenlerin kurtarılması ancak sosyalist devrim mücadelesiyle birleştirilirse başarılı olabilir. Bu, işçi sınıfının ve ezilenlerin iktidarın ele geçirilmesinden ve kapitalist sınıfın yıkılmasından ve kamulaştırılmasından sosyalizm yolunu açmak için daha az bir şey ifade eder. Tarih bize, kurtuluşa yönelik tüm kitlesel mücadelelerin, devrimci bir partinin önderlik etmeseydi başarısızlığa mahkûm olacağını öğretir. Böyle bir parti, işçi sınıfının ve ezilenlerin en siyasi olarak bilgili ve savaşa hazır dövüşçülerini örgütlemelidir; bürokratik yolsuzluklardan kurtulmalıdır. Buna ek olarak, uyrukluğun tehlikelerinden kaçınmak için uluslararası bir parti olarak var olması gerekir.

 

Bu nedenle yeni devrimci dünya partisinin kurulmasina katki saglayan bütün organizasyonlari ve aktivistleri, bu temelde birlesmeye cagiriyoruz. Özellikle, RCIT, devrimcilerin Uluslararası Bir Konferans hazırlamak ve düzenlemek için Ortak Bir İletişim Komitesi oluşturmasını önermektedir. Amaç, bir Dünya Devrimci Partisinin kurulmasını teşvik etmek için somut adımları tartışmaktır. RCIT, ciddi bir tartışmaya ve böyle bir perspektifi paylaşanlarla yakın işbirliği yapmaya kararlıdır.

 

 

 

انقلابی کیمونسٹ انٹرنیشنل ٹینڈیسی کی طرف سے تجویز

 

www.thecommunists.net

 

 

 

ہم تضادات اور تیزی سے بدلتی ہوئی دنیا میں رہ رہے ہیںجس طرح سرمایہ دارانہ نظام کا بحران بڑھ رہا سرمایہ دار طبقہ محنت کشوں پر بڑے حملہ کررہا ہے تاکہ زیادہ سے زیادہ دولت سمیٹ سکے اور اس کے ساتھ تیزی سے ماحول کو تباہ کررہا ہے۔اس سے ان کے درمیان تضادات کی شدت میں اضافہ ہورہا ہے۔سرمایہ دار طبقہ کے بڑھتے ہوئے تضادات ٹکراو اور ماحول کی بربادی نے انسانیت کے مستقبل کو خطرے سے دوچار کردیا ہے ۔اس نے تیسری عالمی جنگ کا خطرہ پیدا کردیا ہے اس لیے ہم کہتے ہیں کہ متبادل "سوشلزم یا بربریت ہے۔اس ڈرامائی حالت میں سوشلزم کے لئے منظم جدوجہد کی پہلے سے کہیں زیادہ ضرورت ہے. اس کا مطلب یہ ہے کہ محنت کش طبقے اور مظلوم کو ایک سوشلسٹ مستقبل کے لئے بین الاقوامی جدوجہد کے لئے سرگرم ایک پارٹی کی ضرورت ہے۔

 

ہماری رائے میں، یہ انتہائی ضروری ہے کہ دنیا بھر میں انقلابیوں کو اتحاد کے قیام لیے تعاون کرنا ہوگا، تاکہ ہم مضبوط انقلابی قوتوں کے ساتھ ایک نئی عالمی انقلاب پارٹی کی تشکیل آگے بڑھاسکیں. اس طرح کی پارٹی کی تخلیق کے لئے نقطہ نظر عالمی سطح پر جدوجہد کے سب سے اہم مسائل پر متفق ہونے کی ضرورت ہے. انقلابی کمونسٹ انٹرنیشنل (آر سی آئی ٹی) مندرجہ ذیل مسائل کو موجودہ سیاسی مرحلے میںضروری تصور کرتی ہے۔:

 

1)سامراجی ممالک کے درمیان بڑھتے ہوئے تضادات

 

سرمایہ دارانہ نظام کے موجود بحرانی عہد کو سمجھنے اور درست پوزیشن لینے کے لیے ضروری ہے ہم امریکہ، یورپی یونین اور جاپان کو سامراج کے ساتھ نئی ابھرتی ہوئی قوتوں روس اور چین کوبھی سامراج تسلیم کریں

 

اسی بنیاد پر ہم ایک درست پروگرام سامراج مخالف مواقف اپناسکتے ہیں اور جوپرولتاریہ کی آزاد پوزیشن اور انقلابی شکست خوردگی کا حامی ہو،محنت کش طبقہ کی مسلسل ٓازادانہ جدوجہد تمام سامراجی مالک کے خلاف ہوسکتی ہےر. اس کا مطلب یہ ہے کہ انقلابی نعرے کے تحت بین سامراجی تنازعہ میں کسی بھی سامراجی طاقت کی حمایت کرنے سے انکار نہیں کرتے. " ہمارا پہلا دشمن ہمارے گھر میں ہے“۔

 

انڈیا اور جین کے تنازعے میں بھی یہی پوزیشن اختیار کی جائے انڈیا حالانکہ چین کی طرح سامراجی ملک نہیں ہے پر وہ خطے میں امریکی سامراجی کی پراکسی کے طور پر کام کررہا ہے۔

 

.جو ل ان کے رجعت پسند اور سامراجی کردار کو تسلیم کرنے میں ناکام رہتے ہیں وہ ناگزیر طور پرمستقل سامراج مخالف پوزیشن لینے میں ناکام رہتے ہیں اور شعوری یا غیر شعوری طور پر ایک یا دوسرے سامراجی ممالک کی حمایت کم برائی کے نام پر شروع کردیتے ہیں

 

2)سامراج کے خلاف مستقل مزاجی سے جدوجہد اور مظلوم اقوام کی آزادی کی جدوجہد:

 

انقلابی سامراجی ریاستوں اور ان کی پراکسیز کے کسی تنازعہ میں شکست کے حامی ہوتے ہیں اور مظلوم اقوام کی جدوجہد کی حمایت انہیں بغیر کوئی سیاسی حمایت دئے کرتے ہیں۔یہ مسئلہ چاہیے سامراجی ملک کے اندار ہو جیسے چین اور روس میں مشرقی ترکستان ہو یا یوگراہو یا بیرونی جنگیں جیسے افغانستان،،نارتھ کوریا ،شام یا سومالیہ ہو۔یہ پوزیشن صرف ساوتھ کے لیے ہی درست نہیں بلکہ پرانے سامراجی ممالک بھی صیح ہے

 

جیسے مقامی اور کالے امریکی امریکہ میں اور کیٹولونیہ کینڈا میں ہے۔

 

اسی طرح، انقلابی سامراجی ممالک میں کھلی سرحدوں اور قومی اقلیتوں کے لئے اور تارکین وطن کے لئے مکمل مساوات کے لئے جدوجہد کرنا پڑتا ہے (مثال کے طور پر شہریت کے حقوق، زبان، برابر اجرت).

 

اس کے علاوہ، انقلابی کسی بھی تنازعات میں ایک سامرج دوسرے کے مقابلے ایک سامراجی کیمپ کی مدد سے انکار نہیں کرتے ہیں (مثال کے طور پر، بریکسٹ بمقابلہ یورپی یونین؛ کلنٹن بمقابلہ ٹرمپ).

 

جو ظلم کے خلاف جدوجہد کی حمایت ، ان کی قیادت کی وجہ سے نہیں کرتے اور وہ آج کے عہد میں جنم لینے والی طبقاتی جدوجہد سے علیحدہ ہوجاتے ہیں او ر وہ مزدور اور مظلوموں کی جدوجہد سے علیحدہ ہوجاتے ہیں

 

مشرق وسطی اور شمالی افریقہ میں آمریت،سامراج اور صہیونزم کے خلاف انقلابی جدوجہد

 

فلسطین، تیونس، ایران، شام، مصر، یمن، سوڈان اور دیگر ممالک میں بڑے پیمانے پر مقبول بغاوت 2008 میں نئے تاریخی دور کی شروعات کے بعد سے سب سے زیادہ اہم اور ترقی پسند طبقاتی جدوجہد اور اس کی پیشرفت ہے. انقلابی قیادت کی عدم موجودگی کی وجہ سے عوام کو کئی خوفناک شکست کا سامنا کرنا پڑا ہے جیسےجولائی 2013 میں مصر میں جنرل الیسسی کی بغاوت یا شام کے عوام کا اسد اور اس کے بیرونی قوتوں کی طرف سے قتل عام ہواتاہم، انقلابی عمل جاری ہے. یہ فلسطینی، شام، یمن، مصر وغیرہ کے جاری مقبول مزاحمت میں ظاہر ہوتا ہے اور اس کے ساتھ ساتھ تیونس، ایران، سوڈان اور مراکش جیسے نئے ممالک میں پھیلا ہوا ہے ٹرمپ کے یروشلم کو تسلیم کرنے کے فیصلے خلاف فلسطینی اور بین الاقوامی بڑی تحریک کے جنم دیا اس نے سرائیل کے اور سامراجی طاقتوں کے خلاف انقلابی جدوجہد کا ایک نیا باب کھول دیا ہے ( ایک "فری، ریڈ فلسطین"). تیونس کے ساتھ ساتھ ایران میں حکومت کے خلاف مقبول بغاوت ظاہر کرتی ہے کہ مشرق وسطی میں انقلابی لہر بحال ہوسکتی ہے اور غیر عرب ممالک میں بھی پھیل سکتی ہیں. ان انقلابی تحریکوں کی ان آمروں اور رجعت پسند قوتوںکے خلاف جدوجہد غیر مشروط کرتی ہے ان کی سیاسی قیادت( پیٹی بورژوائ، اسلام پسندوں اور قوم پرستوں)کسی قسم کی سیاسی حمایت کے بغیر۔

 

 .وہ "سوشلسٹ" جو 2011 سے جاری عرب انقلاب کی حمایت میں ناکام رہے ہیں یا جو سمجھتے ہیں کہ ختم اور شکست ہوچکی ہے ، صرف سوشلسٹ اور جمہوری صرف الفاظ میں لیکن حقیقت میں نہیں ہیں۔

 

انقلابی علاقائی طاقت (مثلا سعودی عرب، متحدہ عرب امارات، ایران، مصر، سوڈان، ایتھوپیا، وغیرہ) کے درمیان کسی بھی رجعتی جنگ کی مخالفت کرتے ہیں. وہ جنگ کے ٹھوس کردار کا تجزیہ کرکے اس کے سیاسی پس فلسطین، تیونس، ایران، شام، مصر، یمن، سوڈان اور دیگر ممالک میں بڑے پیمانے پر مقبول بغاوت 2008 میں نئے تاریخی دور کی شروعات کے بعد سے سب سے زیادہ اہم اور ترقی پسند طبقاتی جدوجہد کی ترقی رہی ہے. انقلابی رہنمائی، عوام نے جولائی 2013 میں مصر میں جنرل الاسلامی کی بغاوت یا اسد اور ان کے غیر ملکی حمایت کے ہاتھوں لوگوں کی مسلسل ذبح کی طرح کئی خوفناک شکست کا سامنا کرنا پڑا ہے. تاہم، انقلابی عمل جاری ہے. یہ فلسطینی، شام، یمن، مصر، وغیرہ کے جاری مقبول مزاحمت میں ظاہر ہوتا ہے اور اس کے ساتھ ساتھ تیونس، ایران، سوڈان اور مراکش جیسے نئے ممالک میں پھیلا ہوا ہے. فلسطینی اور بین الاقوامی بڑے تحریک نے ٹرمپ کے یروشلیم کو تسلیم کرنے کے فیصلے سے ثابت کیا ہے کیونکہ اسرائیل کے دارالحکومت سامراجی طاقتوں کے خلاف انقلابی جدوجہد کا ایک نیا باب کھولتا ہے اور صیہونیست اپسید ریاست کے خلاف اور ایک واحد فلسطینی ریاست کی تعمیر کے لئے دریا سے سمندر تک ( ایک "فری، ریڈ فلسطین"). تیونس کے ساتھ ساتھ ایران میں دارالحکومت حکومت کے خلاف مقبول بغاوت ظاہر کرتی ہے کہ مشرق وسطی میں انقلابی لہر بحال ہوسکتی ہے اور غیر عرب ممالک کو بھی پھیل سکتا ہے. مستحکم انقلابی افواج اپنے غیر انقلابی رہنماو ¿ں (مثال کے طور پر، چھوٹے بورجوا اسلام پسندوں اور قوم پرستوں) کے بغیر سیاسی معاونت کے بغیر، آمر?توں اور رجعت پسند قوتوں کے خلاف ان مقبول جدوجہد کے غیر مشروط حمایت لازمی ہیں.

 

4) ڈیموکریٹک حقوق پر ریناکریٹری حملے کے خلاف انقلابی جدوجہد

 

انقلابی مزدور طبقے کے مفادات اور مظلوموں کے مقاصدکی تکمیل کرسکتے ہیں اگر وہ طبقاتی دشمن کو پہچان سکیں اور اس کے خلاف متحرک کرنے کے قابل ہو۔انہیں آمریتوں اور نام نہاد جمہوریتوں کے خلاف (شام، ٹوگو، کینیا، کانگو) اس طرح انہیں قومی اور نسل پرستی کے تمام قسموں کے خلاف (مثال کے طور پر لاطینی امریکہ میں،روہنگیا کے باشندے افراد کے خلاف اور لیبیا میں افریقن غلاموںکے)ہونا چاہے۔تمام تر غیر جمہور اقدامات کے خلاف(برازیل،مصراور تھائی لینڈ) اور جیسے فرانس میں ریاستی ایمرجنسی کے نفاذ کی بھی مخالفت کریں گئیں۔

 

وہ تمام لوگ جو ان رجعت پسند حملوں کو تسلیم کرنے اوران کے خلاف لڑنے میں ناکام رہتے ہیں بلکہ ان کی حمایت کرتے ہیں یا غیر جانبدار پوزیشن حاصل کرتے ہیں، محنت کش طبقے کے غدار ہیں. ان کے درمیان اور ہم خون کا ایک دریا ہے۔

 

 5) عوامی تحریکوں میں متحدہ محاذ کا طریقہ کار

 

انقلابی فرقہ پرستی کے تمام شکلوں کا مقابلہ کرتے ہیں جس میں ان کی غیر انقلابی قیادت کی بنیاد پر عوامی جدوجہد میں حصہ لینے کی مخالفت کی جاتی ہے. وہ اصلاح پسند یا پاپولیسٹ فورسز (مثال کے طور پر، ٹریڈ یونینوں، کسانوں اور شہری غریبوں کی بڑے تنظیموں، برازیل میں پی ٹی، سی ٹی، ایم ایم ، کسانوں کے جدوجہد میں متحدہ محاذ کی حکمت عملی کے حامی ہیںاس کے علاوہ سی جی ٹی، سی ٹی اے، ایف آئی ٹی، ارجنٹینا میں مینیینا؛ میکسیکو میں مورینا؛ مصر میں اسلام پسند؛ شام میں باغی؛ جنوبی افریقی ای ایف ایف؛ 2015 سے قبل یونان میں SYRIZA، ہسپانوی ریاست میں PODEMOS، باسکی اور کیٹلین قوم پرستی) سے بھی متحدہ محاذ کی ضرورت ہے۔اس حکمت عملی مقصد ان تحریکوں اور پارٹیوں میں مستقل مزاجی سے انقلابی پروگرام اور انقلابی پارٹی کے لیے جدوجہد اور انہیں غیر انقلابی قیادت سے نجات دلانا ہے۔

 

جو لوگ عوامی جدوجہد میں متحرک فریق کی حکمت عملی کو لاگو کرنے میں ناکام رہے ہیں، وہ جدوجہد میں شمولیت کی بجائے صرف بیان جاری کرنے تک محدود کریں۔

 

 ) اب انقلابی عالمی جماعت کی تعمیر شروع کرو

 

 حکمران طبقہ حملوں کے خلاف محنت کش طبقے کی آزادی اور مظلوم کے لئے رجعت پسندانہ جارحیت کو ختم کرنے کے لئے جدوجہد صرف اس صورت میں کامیاب ہوسکتا ہے کہ اسے سوشلسٹ انقلاب کے لئے جدوجہد تک وسیع کردی جائے. اس کا مطلب یہ ہے کہ محنت کش طبقہ اور مظلوم اقتدار اپنے ہاتھوں میں لے کر سرمایہ دارانہ نظام اور سرمایہ دار طبقہ کے اقتدار کا خٓاتمہ کردے تاکہ سوشلزم سفر شروع ہوسکے۔

 

 . تاریخ ہمیں سکھاتی ہے کہ آزادی کے لئے عوام کے تمام جدوجہد آخر میں ناکامی ختم ہوجاتی اگر وہ انقلابی جماعت کی قیادت نہیں ہوتی. اس طرح کی پارٹی کو محنت کش طبقے اور مظلوموںکے سب سے زیادہ سیاسی طور پربا شعور کو منظم کرنا چاہئے، یہ بیوروکریٹک زوال پذیری کی شکار نہ ہو اور قومی بنیادوں پر زوال پذیری سے بچنے کے لئے ایک بین الاقوامی پارٹی کے طور پر موجود ہونا لازمی ہے.

 

لہذا ہم تمام تنظیموں اور سرگرم کارکنوں سے مطالبہ کرتے ہیں جو نئی انقلابی عالمی جماعت کی تخلیق کی جانب سے ان پروگرام کے نقاط پر متفق ہیں آئیں تو ہمارے ساتھ شامل ہوں. اس سلسلے میں ہم یہ تجویز کرتے ہیں کہ انقلابی ایک مشترکہ رابطہ کمیٹی کا قائم کی جائے جو سیاسی طور پر تیار کے ساتھ بین الاقوامی کانفرنس منعقد کرئے جس میں انقلابی عالمی جماعت کے قیام کو آگے بڑھانے کے لئے ٹھوس اقدامات پر تبادلہ خیال کرے گا۔ہم ان تمام تنظیموں سے سیاسی تبادلہ خیال اور ساتھ مل کر کام کرنا چاہتے ہیںجو تنظیمیںاس طرح کا سیاسی نقطہ نظر رکھتی ہیں۔

 

Ein Vorschlag der Revolutionär-Kommunistischen Internationalen Tendenz (RCIT), Februar 2018, www.thecommunists.net

 

 

 

 

Wir leben in einer Welt der rasant zunehmenden Widersprüche und jähen Wendungen. Während der Kapitalismus verfällt, versuchen die kapitalistischen Räuber, ihren Reichtum zu erhöhen, indem sie die Arbeiterklasse und die Unterdrückten gnadenlos angreifen, indem sie die Umwelt zunehmend zerstören und gleichzeitig ihren Kampf untereinander verschärfen. Das Überleben der Menschheit ist durch den unkontrollierten Klimawandel und den zunehmenden Kampf zwischen den Großmächten gefährdet, der die Gefahr eines imperialistischen Dritten Weltkrieges mit sich bringt. Deshalb sagen wir, dass die Alternative "Sozialismus oder Steinzeit" ist!

 

Diese dramatische Situation macht den organisierten Kampf für den Sozialismus notwendiger denn je. Das bedeutet, dass die Arbeiterklasse und die Unterdrückten eine Partei haben müssen, die sich dem internationalen Kampf für eine sozialistische Zukunft verschreibt!

 

Unserer Meinung nach ist es dringend geboten, dass Revolutionärinnen und Revolutionäre auf der ganzen Welt sofort mit der Zusammenarbeiten beginnen, um die Grundlagen für eine prinzipielle Einigung zu schaffen. Damit können wir den Prozess für den Aufbau einer neuen Revolutionären Weltpartei mit gestärkten Kräften vorantreiben. Ausgangspunkt für die Gründung einer solchen Partei muss die Einigung zu den wichtigsten Fragen des weltweiten Klassenkampfes sein. Die Revolutionär-Kommunistische Internationale Tendenz (RCIT) betrachtet die folgenden Punkte als programmatische Eckpfeiler in der gegenwärtigen politischen Phase:

 

 

 

1) Anerkennung der zunehmenden Rivalität zwischen den imperialistischen Großmächten - USA, EU, Japan, Russland und China

 

Man kann nur dann die antreibende Dynamik der gegenwärtigen Periode der kapitalistischen Krise verstehen und eine korrekte Position einnehmen, wenn man den imperialistischen Charakter nicht nur der USA, der EU und Japans, sondern auch der neuen aufstrebenden Mächte Russland und China anerkennt. Nur auf dieser Grundlage ist es möglich, zu dem einzig richtigen, anti-imperialistischen Programm in dieser Frage zu gelangen - dem proletarischen Internationalismus und dem revolutionären Defätismus. Damit meinen wir die Perspektive eines unnachgiebigen Kampfes der Arbeiterklasse gegen alle imperialistischen Mächte und unabhängig von ihnen. Das bedeutet, dass Revolutionäre sich nach nach dem Motto "Der Hauptfeind steht im eigenen Land" weigern, irgendeine Großmacht in inner-imperialistischen Konflikten zu unterstützen.

 

Eine ähnliche Herangehensweise ist notwendig, wenn Indien in einen Konflikt mit dem imperialistischen China gerät, da Indien - eine nicht-imperialistische Regionalmacht - unter solchen Umständen als Stellvertreter des US-Imperialismus agiert.

 

Diejenigen, die den reaktionären und imperialistischen Charakter dieser Großmächte nicht anerkennen, werden unweigerlich darin scheitern, eine klare anti-imperialistische, also marxistische Linie einnehmen. Am Ende werden sie bewusst oder unbewusst das eine oder andere imperialistische Lager als "geringeres Übel" unterstützen.

 

 

 

2) Konsequenter Kampf gegen den Imperialismus und für die Befreiung der unterdrückten Völker

 

Revolutionäre stehen für die Niederlage imperialistischer Staaten und ihrer Handlanger in jeglichem Konflikt mit Kräften, die unterdrückte Völker vertreten. Wir treten für den militärischen Sieg dieser Kräfte ein, ohne gleichzeitig die nicht-revolutionäre Führung der Unterdrückten (z.B. kleinbürgerliche Islamisten, Nationalisten) politisch zu unterstützen. Dies gilt sowohl für innenpolitische Konflikte (z.B. gegen eine unterdrückte Nation wie das tschetschenische Volk in Russland oder die Ostturkmenen/Uiguren in China) als auch für Kriege im Ausland (z.B. Nordkorea, Afghanistan, Syrien, Mali, Somalia). Ein solcher Ansatz gilt nicht nur für die Länder des Südens, sondern auch für Fälle nationaler Unterdrückung und Diskriminierung innerhalb der alten imperialistischen Staaten (z.B. Schwarze und amerikanische Ureinwohner in den USA; Kataloniens Unabhängigkeitskampf gegen den imperialistischen spanischen Staat.)

 

Ebenso müssen Revolutionärinnen und Revolutionäre für offene Grenzen in den imperialistischen Ländern und für die volle Gleichheit der nationalen Minderheiten und der Migranten (z.B. Staatsbürgerschaftsrechte, Sprache, gleiche Löhne) kämpfen.

 

Darüber hinaus weigern sich Revolutionärinnen und Revolutionäre, in einem bestimmten Konflikt (z.B. Brexit gegen EU; Clinton gegen Trump) ein imperialistisches Lager gegen ein anderes zu unterstützen.

 

Diejenigen, die die Kämpfe der Völker gegen Unterdrückung nicht unterstützen, indem sie ihre schlechten Führungen als Entschuldigung angeben, laufen vor dem Klassenkampf so wie er heute konkret stattfindet davon. Damit stehen sie außerhalb des Lagers der Arbeiterklasse und der Unterdrückten.

 

 

 

3) Fortsetzung des revolutionären Kampfes im Nahen Osten und Nordafrika gegen reaktionäre Diktaturen, Imperialismus und Zionismus

 

Die Massenaufstände der Völker in Palästina, Tunesien, Iran, Syrien, Ägypten, Jemen, Sudan und anderen Ländern waren die wichtigste und fortschrittlichste Entwicklung des Klassenkampfes seit Beginn der neuen historischen Periode im Jahr 2008. Es stimmt, dass die Massen mangels einer revolutionären Führung eine Reihe schrecklicher Niederlagen erlitten haben - wie der Staatsstreich von General al-Sisi in Ägypten im Juli 2013 oder das andauernde Abschlachten des syrischen Volkes durch Assad und seine ausländischen Hintermänner. Aber der revolutionäre Prozess geht weiter. Dies zeigt sich in dem anhaltenden Widerstand der Völker in Palästina, Syrien, Jemen, Ägypten, etc. sowie dessen Ausbreitung auf neue Länder wie Tunesien, Iran, Sudan und Marokko. Die palästinensische und internationale Massenbewegung - ausgelöst durch Trumps Entscheidung, Jerusalem als Hauptstadt Israels anzuerkennen - eröffnet ein neues Kapitel des revolutionären Kampfes für ein "Freies, Rotes Palästina". Dieser Kampf richtet sich einerseits gegen die imperialistischen Mächte und gegen den zionistischen Apartheidstaat und andererseits für die Schaffung eines einzigen palästinensischen Staates vom Fluss bis zum Meer. Die spontanen Volksaufstände in Tunesien und im Iran gegen das kapitalistische Regime zeigen, dass die revolutionäre Welle im Nahen Osten wiederbelebt werden könnte und sich sogar auf nicht-arabische Länder ausbreitet. Wirklich revolutionäre Kräfte müssen diese Volkskämpfe gegen Diktaturen und rückschrittliche Kräfte bedingungslos unterstützen, ohne dabei ihre nicht-revolutionären Führungen (z.B. kleinbürgerliche Islamisten und Nationalisten) politisch zu unterstützen.

 

Es gibt "Sozialisten", die die Arabische Revolution seit 2011 nicht unterstützt haben oder die sie für beendet und besiegt erklären. Sie erweisen sich damit als Sozialisten und Demokraten nur in Worten, aber nicht in Taten.

 

Revolutionärinnen und Revolutionäre sind gegen jeden rückschrittlichen Krieg zwischen regionalen Machthabern (z.B. Saudi-Arabien, VAE, Iran, Ägypten, Sudan, Äthiopien, etc.). Sie werden ihre revolutionäre Taktik auf jedem Krieg abstimmen. Dazu müssen sie den konkreten Charakter des Krieges und seinen politischen Hintergrund sowie die Rolle der imperialistischen Mächte (insbesondere der USA, Russlands, Chinas) darin analysieren.

 

 

 

4) Revolutionärer Kampf gegen reaktionäre Angriffe auf demokratische Rechte

 

Revolutionäre können den Interessen der Arbeiterklasse und der Unterdrückten nur dann dienen, wenn sie in der Lage sind, den Klassenfeind zu erkennen und gegen ihn zu mobilisieren. Sie müssen daher entschlossen gegen alle rückschrittlichen Diktaturen und korrupten und autoritären Pseudodemokratien kämpfen (z.B. Syrien, Togo, Kenia, Demokratische Republik Kongo, Simbabwe); gegen alle Formen nationaler und rassischer Unterdrückung (z.B. indigene Völker in Lateinamerika, Rohingya in Myanmar, afrikanische Sklaven in Libyen); gegen alle Staatsstreiche (z.B. Ägypten 2013, Thailand 2014, Brasilien 2016); und gegen alle autoritären Angriffe (z.B. Ausnahmezustand in Frankreich seit 2015).

 

Alle diejenigen, die diese rückschrittlichen Angriffe nicht erkennen und bekämpfen, sondern sie unterstützen oder eine neutrale Position einnehmen, sind Verräter an der Arbeiterklasse. Zwischen ihnen und uns existiert ein Abgrund!

 

 

 

5) Anwendung der Einheitsfronttaktik in allen Massenkämpfen

 

Revolutionäre widersetzen sich allen Formen des Sektierertums, welches die Teilnahme an Massenkämpfen unter dem Vorwand ihrer nicht-revolutionären Führungen ablehnt. Stattdessen wenden sie die Einheitsfronttaktik in den Kämpfen der Arbeiter und Bauern an, die von reformistischen oder populistischen Kräften angeführt werden (z.B. Gewerkschaften, Massenorganisationen der Bauern und der städtischen Armen, aber auch politische Parteien wie PT, CUT, MST in Brasilien; CGT, CTA, FIT in Argentinien; MORENA in Mexiko; Islamisten in Ägypten; Rebellen in Syrien; EFF in Südafrika; SYRIZA in Griechenland vor 2015; PODEMOS, baskische und katalanische Nationalisten im spanischen Staat). Eine solche Orientierung muss mit einem entschiedenen Kampf gegen alle Formen von Volksfronten und kleinbürgerlichem Populismus einhergehen. Genauso müssen die Arbeiter und Bauern von diesen nicht-revolutionären Führungen weggebrochen und die Bildung einer unabhängigen und revolutionären Arbeiterpartei voran getrieben werden.

 

Diejenigen, die es versäumen, die Einheitsfronttaktik in solchen Massenkämpfen anzuwenden, belassen ihre Unterstützung für diese Kämpfe bei einer abstrakten Aussage ohne konkrete Bedeutung.

 

 

 

6) Beginnt jetzt mit dem Aufbau einer Revolutionären Weltpartei!

 

Der Kampf für die Abwehr der rückschrittlichen Offensive der herrschenden Klasse und für die Befreiung der Arbeiterklasse und der Unterdrückten kann nur gelingen, wenn er mit dem Kampf für die sozialistische Revolution kombiniert wird. Das bedeutet nichts Geringeres als die Machtübernahme durch die Arbeiterklasse und die Unterdrückten und den Sturz und die Enteignung der kapitalistischen Klasse, um den Weg zum Sozialismus zu öffnen. Die Geschichte lehrt uns, dass alle Massenkämpfe um Befreiung letztendlich zum Scheitern verurteilt sein werden, wenn sie nicht von einer revolutionären Partei geführt werden. Eine solche Partei sollte die politisch bewusstesten und einsatzbereitesten Kämpfer der Arbeiterklasse und Unterdrückten organisieren, sie muss frei von jeder bürokratischer Verkommenheit sein. Zusätzlich muss sie als internationale Partei existieren, um die Gefahren der Nationalborniertheit zu vermeiden.

 

Daher rufen wir alle Organisationen und Aktivisten, die ehrlich auf die Schaffung einer neuen Revolutionären Weltpartei hinarbeiten, auf, sich auf der Grundlage dieser programmatischen Eckpfeiler zusammenzuschließen. Konkret schlägt die RCIT vor, dass Revolutionäre ein Gemeinsames Kontaktkomitee bilden, um politisch eine Internationale Konferenz vorzubereiten und zu organisieren. Der Zweck ist es, konkrete Schritte zur Förderung der Gründung einer Revolutionären Weltpartei zu besprechen. Die RCIT setzt sich für ernsthafte Diskussionen und eine möglichst enge Zusammenarbeit mit allen Kräften ein, die eine solche Perspektive teilen.

 

 

הצעה של הנטייה הקומוניסטית המהפכנית (RCIT) פברואר 2018

 

www.thecommunists.net

 

 

 

אנו חיים בעולם בו הסתירות מחריפות וחלים בו שינויים  פתאומיים . ככל שהקפיטליזם נרקב, כך השודדים הקפיטליסטים מנסים להגדיל את עושרם,  בדרך של התקפות על מעמד הפועלים ועל המדוכאים.  הם הורסים את הסביבה ובאותה עת מחריפים הניגודים בין  המדינות האימפריאליסטיות.  קיומה של האנושות בסכנה, עקב השינויים באקלים והתחרות הגוברת בין המעצמות  העלולות לפתוח במלחמת עולם שלישית.  לכן אנו אמרים או סוציאליזם או חזרה לתקופת האבן!

 

 

 

הסיטואציה הדרמטית  הופכת את המאבק למען הסוציאליזם  נחוץ יותר מאשר אי פעם.  משמע, מעמד הפועלים והמדוכאים זקוקים למפלגה המחויבת  למאבק עולמי למען העתיד .

 

 

 

לדעתנו  יש הכרח שכל המהפכנים  בעולם ישתפו פעולה כדי להניח את היסודות לאיחוד עקרוני  שיוביל להקמתה של מפלגה מהפכנית עולמית, שיש לה יותר כוח.  נקודת המוצא לאיחוד זה הוא הסכמה על השאלות המרכזיות במאבק המעמדי  הגלובלי. הזרם  של הנטייה הקומוניסטית המהפכנית (RCIT ) חושב שהשאלות המרכזיות  הפרוגרמטיות כיום הן :

 

 

 

1.                      הכרה בהחרפה של המאבק בין המעצמות האימפריאליסטיות:- ארצות הברית, האיחוד האירופאי, יפן, רוסיה וסין.

 

 

 

ניתן להבין את הדינמיקה של  המצב הנוכחי  של המשבר של הקפיטליזם , רק אם מכירים בכך שלא  רק ארצות הברית, האיחוד האירופאי ויפן הן מדינות אימפריאליסטיות , אלא גם המעצמות העולות רוסיה וסין . רק על בסיס הבנה זו ניתן לנסח   פרוגראמה אנטי אימפריאליסטית נכונה בנושא של  אינטרנציונאליזם פרולטארי ותבוסה מהפכנית לאימפריאליסיטים השונים. דהינו, מהפכנים מסרבים לתת ידם  למעצמה כל שהיא הנאבקת במעצמה אחרת  והעמדה הנכונה  בקונפליקט מסוג זה היא: "האויב   העיקרי הוא בבית" .

 

 

 

גישה דומה  נדרשת במקרה בו  הודו נכנסת למאבק עם סין. הודו שאינה מעצמה אימפריליאטסית פועלת בימים אלו כשליחה של ארצות הברית האימפריאליסטית.  אלו שלא מסוגלים להבין  את האופי הריאקציוני של המעצמות האימפריאליסטיות , לא יוכלו  במודע או שלא במודע,  לקחת עמדה אנטי אימפריאליסטית עקבית , דהינו מרקסיסטית,  והם יתמכו בצד אימפריאליסטי זה או אחר בטענה שצד אימפריאליסטי אחד הוא הפחות נורא. 

 

 

 

2.  מאבק עקבי כנגד האימפריאליזם  ולמען השחרור של העמים המדוכאים.

 

מהפכנים ניצבים למען התבוסה של מדינות אימפריאליסטיות  והשליחות שלהן, בכל קונפליקט בו כוחות המייצגים את העמים המדוכאים נלחמים בכוח אימפריאליסטי , מהפכנים ניצבים למען הנצחון הצבאי של כוחות אלו, מבלי לתת תמיכה פוליטית להנהגה הלא מהפכנית של המדוכאים   ( איסלמיסטים זעיר בורגנים  או לאומנים).  הדבר נכון גם בקונפליקטים בין מחנות באותה מדינה ( הצ'צ'נים ברוסיה  והטורקמניסטנים  בסין), או  במלחמות מחוץ למדינה ( צפון קוריאה, אפגניסטן, סוריה, מאלי , סומליה, מאבק הקטלונים המדוכאים לעצמאות  כנגד האימפריאליסטים הספרדים)  . בדומה, מהפכנים חייבים להיאבק  למען   גבולות פתוחים .במדינות האימפריאליסטיות ושווי זכויות לכל המיעוטים הלאומיים  ומהגרים( זכויות אזרח, שכר שווה) . יתר על כן , מהפכנים מסרבים  לתמוך בצד אימפרילאיסטי זה או אחר ( ברקסיט נגד האיחוד האירופאי, קלינטון נגד טרמפ )  אלו המסרבים לתמוך במאבק של ההמונים המדוכאים כנגד דיכוים , ומצביעים על ההנהגות הלא טובות שלהם כתרוץ , נוטשים את המאבק המעמדי  הקונקרטי המתרחש כיום ועוזבים את המחנה של מעמד הפועלים וההמונים המדוכאים.

 

 

 

3.     המשך המאבק המהפכני במזרח התיכון ובצפון אפריקה כנגד דיקטטורות  ריאקצינריות , אימפרילאיזם והציונות.

 

 

 

המאבק ההמוני בפלסטין, טוניסיה, אירן, סוריה, מצרים, תימן, סודן ומדינות נוספות היו המאבקים  החשובים והמתקדמים ביותר  עד כה בתקופה שהחלה בשנת 2008 . אמת, ללא הנהגה מהפכנית , ההמונים ספגו מספר תבוסות איומות. למשל ההפיכה הצבאית של גנרל אל סיסי במצרים  ביולי 2013, או הטבח הנמשך בהמוני סוריה  מידי אסד ותומכיו. אולם המאבק המהפכני ממשיך. הדבר משתקף  במאבק העממי בפלסטין, סוריה, תימן ומצרים כשם  שבארצות אחרות כטוניסיה , אירן , סודן ומרוקו . התגובה של ההמונים הפלסטינים  כתגובה לפרובוקציה של טרמפ  שהכריז שירושלים  היא בירת ישראל,  פתחה פרק חדש במאבק המהפכני כנגד הכוחות האימפריאליסטיים ,כנגד מדינת האפרטהייד הציונית,  ולמען הקמתה של מדינה פלסטינית מהים ועד הנהר ( למען פלסטין החופשית ואדומה). המאבק הספונטני של ההמונים בטונסיה ובאיראן  מצביע על האפשרות שהמאבק המהפכני במזרח התיכון יחזור  ויתפשט למדינות לא ערביות . מהפכנים חייבים לתמוך במאבקים המוניים אלו,  כנגד הדיקטטורות והכוחות הריאקציונרים , מבלי לתת תמיכה פוליטית  להנהגות הלא מהפכניות ( הזעיר בורגנות האסלאמית והלאומנים)

 

"הסוציאליסטים " אשר הפסיקו לתמוך במהפכה הערבית  מאז 2011 ואשר הכריזו  שהיא חוסלה, הוכיחו שהם סוציאליסטים ודמוקרטים בדיבור ולא במעשה.  מהפכנים מתנגדים לכל מלחמה בין כוחות אזוריים ( ערב הסעודית , אירן, מצרים, סודן אתיופיה) . לעומתם מהפכנים  ינתחו באופן קונקרטי כל  מלחמה , את  הרקע הפוליטי שלה ואת התפקיד שממלא האימפרילאיזם במלחמה       ( במיוחד, ארצות הברית,, רוסיה וסין )  

 

 

 

4. מאבק מהפכני כנגד ההתקפות על הזכויות הדמוקרטיות

 

 

 

מהפכנים  יכולים לשרת את האינטרס של מעמד הפועלים  והמדוכאים  רק במידה והם מסוגלים להכיר את האויב המעמדי ולגייס את ההמונים נגדו.  על כן הם חייבים להלחם בכל דיקטטורה  ופסבדו דמוקרטיה ( סוריה, טוגו, קניה, הרפובליקה הדמוקרטית של קונגו , זימבבואה) . כנגד כל  דיכוי לאומי וגזעני ( ילידי אמריקה הלטינית,  המיעוט המוסלמי בני הרוהינגיה, במיאנמר, עבדים שחורים בלוב)  , כנגד כל הפיכה צבאית ( מצרים 2013, תיאלנד 2014, ברזיל  2016)  כנגד ההתקפות נגד מיעוטים (צרפת שהכריזה על משטר צבאי מאז 2015). כל אלו שלא יצאו להיאבק כנגד התקפות ריאקציונריות אלו ,ואף תמכו בהן, או לקחו עמדה ניטראלית הם בוגדים במעמד הפועלים. בינהם ובינינו מפרידה  חומה של דם.       

 

 

 

5. האפליקציה של הטקטיקה של החזית המואחדת בכל המאבקים ההמוניים.   

 

 

 

מהפכנים מתנגדים לכל הצורות של הכיתתיות  המסרבת לקחת חלק במאבק ההמוני בטענה שיש לה הנהגה לא מהפכנית. במקום זאת הם משתמשים בטקיטיקה של החזית המאוחדת  עם הפועלים והאיכרים  המונהגים על ידי רפורמיסטיים או כוחות פופוליסטיים ( איגודים מקצועיים ארגונים המוניים של האיכרים והעניים בעיר , אך גם  מפלגות פוליטיות כמו PT, CUT, MST  בברזיל CGT, CTA, FIT, בארגנטינה , MORENA  במקסיקו ,האסלמיסטיים במצרים, המורדים בסוריה .EFF בדרום אפריקה , סריזה ביוון לפני 2015,  PODEMOS  בחבל הבסקי, הלאומנים הקטלונים בספרד.  אוריינטציה זו חייבת להיות משולבת במאבק עקבי כנגד כל צורה של חזית עממית ופופוליזם זעיר בורגני. ולמען עצמאותם של הפועלים והאיכרים מהנהגות אלו ותוך מאבק להקמת מפלגת פועלים מהפכנית עצמאית. אלו שלא מסוגלים להשתמש בטקטיקה זו במאבקים ההמוניים,   מוכיחים שתמיתכם במאבקים אלו הם מילים ריקות.

 

 

 

6. להתחיל את המאבק למען מפלגת פועלים עולמית עכשיו.  

 

המאבק כנגד ההתקפות הריאקציונריות של המעמד השליט ושחרור מעמד הפועלים והמדוכאים יכול להצליח, רק אם הוא משולב במאבק למען מהפכה סוציאליסטית.  פירושו של דבר לקיחת הכוח השלטוני על ידי מעמד הפועלים והמדוכאים. השלכת המעמד השליט והפקעת  אמצעי הייצור העיקריים. רק כך תפתח הדרך לסוציאליזם. ההיסטוריה מלמדת אותנו, שכל המאבקים של ההמונים לשחרור יגמרו בכישלון ,אם לא יונהגו על ידי מפלגת פועלים מהפכנית . מפלגה המארגנת את החלק המודע ביותר של מעמד  הפועלים  מבחינה פוליטית. את  טובי הלוחמים של  מעמד הפועלים. מפלגה החופשית מכל ניוון בירוקראטי והיא חייבת להיות מפלגה עולמית  כדי למנוע את הסכנה של מהפכת הנגד .

 

 

 

 

 

על כן אנו קוראים לכל הארגונים והפעילים, אשר בכנות חותרים להקמת מפלגה מהפכנית עולמית של  מעמד הפועלים , להצטרף אלינו על בסיס נקודות פרוגראמטיות אלו . ה RCIT  מציע  שהמהפכנים יצטרפו לוועד מכין  על מנת להכין פוליטית ולארגן ועידה עולמית   שתדון בצעדים קונקרטיים להקמתה של מפלגה מהפכנית עולמית . ה RCIT מוכן לדיון רציני שיקדם את שיתוף הפעולה בין כל המהפכנים שלהם ראיית עולם דומה .